Het blijft een raar fenomeen. Dat ik dan 's ochtends wakker word en eigenlijk meteen al voel dat het niet helemaal precies mijn dag is. En dat dat dan ook klopt. Dat alles wat ik zegt begint met GGGRRR of WWRAUWWW. En dat ik iedereen weg zie duiken, ook als ik denk dat ik probeer lief te kijken.
Vandaag was zo'n dag vol pestbui. En daar waar ik normaal gesproken mezelf comfortabel laat wegzakken in mijn zielige ellendigheid en een beetje onbehouwen om me heen blaf gedurende de dag vond ik vandaag dat het maar eens anders moest. F. roept al sinds zijn eerste serieuze 'wie ben ik waar sta ik en waar moet ik in godsnaam heen'-cursus, "Je hebt altijd een keuze" en ik knik dan altijd heel hard (want ik ben het daar helemaal mee eens) maar ondertussen overkomt mij op een dag als vandaag het ene onrecht na het andere. Och arme ik.
Dus toen ik vanochtend F. richting zijn voetbal had gegromd en de kinderen trillend als een rietje achter de bank zaten zei ik tegen mijzelf: "K. Je hebt altijd een keuze... Welles. Kijk maar. " Ik zette de cd van Kate Ryan aan, deed een poging tot glimlachen naar de kinderen en begon met het maken van de fruithap. "Kom op K., leuk muziekje, meezingen", zei ik tegen mijzelf. Maar meezingen was nog genant, dat paste zo niet bij mijn bui, meehummen leek vooralsnog het hoogst haalbare. Maar toch. Meehummen op Kate Ryan is altijd beter dan om je heen grommen.
Zo ging ik de pestbui te lijf. Ik moet zeggen, het werd me niet makkelijk gemaakt maar ik hield dapper vol (je hebt altijd een keuze...altijd). Toen V.'tje stikte in de te grote stukjes appel paste ik doortastend de Heimlichgreep toe en spoelde ik fluitend zijn ondergekotste zondagse broekje uit. Toen ik bij het inpakken van een kadootje mijn linker ringvinger sneed aan het inpakpapier draaide ik neuriend een Poehpleister om de bloedende vinger. En toen ik bij het uitpakken van de vaatwasser over de kat struikelde vloekte ik maar één keer, heel zachtjes.
Toen ik beneden een enorme knutselbende en geen meisjes aantrof had ik het wel even moeilijk maar ik liet me niet kennen, gaf Kate Ryan nog een slinger en ruimde zingend (jawel, nu lukte het wel) de zooi op.
Tegen de tijd dat F. terugkwam van het voetballen was ik weer helemaal het gezellige vrouwtje. Beetje jammer dat hij zo moest zuchten en steunen omdat hij zo hard had moeten lopen en dat ik daar nou echt helemaal niet tegen kan, zelfs niet als ik wel heel vrolijk wakker ben geworden. "Hé!" riep ik een tikje geïrriteerd, "je hebt altijd een keuze hoor!"
