K's bruiloft

K's toppunt

Het overkwam me vandaag, het toppunt van zwangerschapsdementie:

Zonder portemonnee Utrecht ingaan en daar pas achter komen als je het kaartje voor de parkeergarage wilt betalen...

K's zussie

K's zussie gaat trouwen. Volgende week vrijdag. Op een boot in Muiden. Met E. De vader van haar dochter, de man met wie ze haar leven wil delen. Het raakt me, deze stap. Het uitspreken van een belofte en een verwachting naar de toekomst. Gebaseerd op het gevoel van nu, de ervaring van de afgelopen 6 jaar en 6 maanden. Wetend dat het altijd met ups en downs zal zijn en daarbij zo de moeite waard dat het bezegeld mag worden. De wereld mag weten dat het mooi en bijzonder is.

Ik hou van trouwen. Ik hou van de liefde en daarmee te koop lopen. Ik hou van de emotie en van de tranen. Ik hou van de jurk, de marsepein op de taart, de warmte van de mensen, de blijdschap voor het bruidspaar.

Tussen zussie en E. begon het 6 jaar en 6 maanden geleden. Op onze bruiloft. Dat is toch mooi.

K's nacht

Zie hier.
E. heeft de waterpokken.
En niet te zuinig.

Gister was ze er knap beroerd van. De waterpukkeltjes, zoals ze ze zelf noemt, jeukten en deden pijn. En bij ons is de policy dat 'een kind ziek en ellendig bij ons in bed mag'. Dus zo geschiedde. E. in ons bed te ruste gelegd. F. en ik hadden de deal gemaakt dat hij het eerste deel van de nacht bij haar zou slapen en als ze 's nachts wakker zouden worden zou ik het overnemen. Ik mocht het eerste deel van de nacht bij V. op het matras (opa en oma waren er ook dus het logeerbed was al in beslag genomen). Voordat ik me op het matrasje rolde ging ik nog even bij E. kijken. Ze was nog niet in slaap en had vooral ontzettende jeuk. Onder haar haar, in haar luier, in haar neus, achter haar oor.

Op de matras was het vredig en rustig en ik sliep als een roosje tot F. om half 2 met het dekbed onder zijn arm de kamer binnenkwam. Nu al? Maar nee, F. kon niet slapen van het onrustige gewoel en gejeuk van E. dus hij was afgetaaid. Niet te doen. Konden we dan niet beter E. in haar eigen bed leggen... Nee ze sliep nu net dus laat maar zo. Maar de matrassen waren op. Dus F. op 2 dekbedjes naast mij op de grond. Vanochtend om 6 uur werd F. kreupel wakker. Ik ben eens beneden bij E. gaan kijken en de kleine gespikkelde wurm lag prinsheerlijk breeduit in het midden van het enorme bed. Ergens was hier iets mis gegaan.

"Hoe zie ik eruit?", vroeg F. enigszins bezorgd, aangezien hij vandaag zijn eerste dag als ZZP'er bij zijn nieuwe opdrachtgever zou gaan beleven. "Beroerd schat", was de enige eerlijke constatering.

K's buik

Die buik is inmiddels natuurlijk niet meer te missen. Dat weet ik, dat zie ik in iedere spiegel, dat voel ik bij iedere trap en ook nog als ik mijn sokken aantrek. Dus wat mij betreft is het niet noodzakelijk dat Jan en Alleman mij daar bij iedere ontmoeting aan herinnert. Maar goed, het is natuurlijk wel lief, vol aandacht en attentie en het is (gezien mijn labiele reactie op de wereld) vast ook niet goed als er geen aandacht aan besteed wordt. Dus vooruit dan maar. Ik glimlach wel en aai liefkozend over mijn ingepakte zoon.

Maar niet alles is vooruit dan maar. Een bolle buik als de mijne heeft een enorme aantrekkingskracht op vrouwen waar ik normaal gesproken met een hele grote boog omheen loop.

Vrouwen die over het schoolplein schreeuwen: "Hij wordt steeds dikker hè!"

Vrouwen die aan mij vragen hoe het gaat om, zonder één seconde op antwoord te wachten, te beginnen over hoe heerlijk hun zwangerschap was, hoe fijn ze het vonden om ongelimiteerd dik te kunnen worden, hoe erg ze hun buik missen, nog steeds.... na 5 jaar...., hoe graag ze nog één keer zwanger zouden willen zijn maar ja, liever niet nog een kind willen, wat een dilemma.

Vrouwen die, zonder dat ze je echt kennen, aan je buik voelen en verontschuldigend opmerken dat ze dat nou eenmaal niet kunnen laten als ze een buik zien.

Een buik zien.... En dat is nou precies hoe ik me dan voel. Een buik. Niet meer en niet minder.

K's held

V. fietst.
Zelfstandig.
Op het pleintje achter het huis wel te verstaan.
V. is 5 jaar, 7 maanden en 10 dagen.
Dat het er nog van gekomen is, merkte de buurvrouw op.

Het blijft voor ons, als ouder, af en toe lastig dat onze oudste dochter een enorme angsthaas is als het op beweging aankomt. F. en ik kunnen het gewoon niet volgen. We begrijpen de angst niet en dat maakt het lastig op een opvoedkundig verantwoorde manier ons kind tegemoet te treden. Voordat we het door hebben, staan we te zuchten, slaan we onze ogen wanhopig naar de hemel op en raken we duidelijk merkbaar geïrriteerd. Dit helpt allemaal niet. Voor geen meter.

Soms verzamelt één van ons de moed om met V. aan de slag te gaan. Praten, vleien, prijzen, volharden, toespreken, chanteren, alles komt uit de kast. En het helpt allemaal niet. Voor geen meter.

Uiteindelijk bepaalt V. haar eigen tijd. Dat was al zo toen wij haar met alle wil van de wereld aan het lopen wilden krijgen en het is nog steeds zo met haar eerste zelfstandige fietstochtje. Op een dag is het zover. V. geeft aan het zelf te willen doen, accepteert geen hulp, hoeft niet omgekocht te worden en daar gaat ze.

Ze is een held.

K's zuur

Het maagzuur neemt ongekende vormen aan. Na mijn bakje yoghurt in de ochtend speelt het al op. Maar ik heb de oplossing: blijven eten...

K's aandacht

Volgens Van Dale:

Aan.dacht (de~)

1. bewuste, gerichte belangstelling => gehoor; <=> afwezigheid

Maar hoeveel je daar nou van hebt... Heb ik dan 3 kilo aandacht te verdelen, of 4 uur, of 2 emmertjes of 8 plakjes... Geen idee, gaat Van Dale me blijkbaar ook niet vertellen. Ik had wel het idee dat ik de afgelopen dagen een ernstig tekort had.

In de eerste plaats was daar natuurlijk V. Mijn kleine dappere meis zonder amandeltjes. Zij had natuurlijk alle recht op aandacht in de vorm van liefde, rennen, inschenken, voelen, zappen, aaien, pilletjes, post, ijsjes, nieuw dvd-tje, smeren en snijden, bedje rechttrekken, tranen wegvegen, bij papa of mama in bed, kadootjes.

E. had dat van een afstandje bekeken en had bedacht dat het zeker de moeite waard was hier eens extra je best voor te doen. Een tikje pijn levert blijkbaar een hoop op. Dus hop, daar was de buikpijn, echt heel erg, nee echt geen honger meer, buikpijn weet je, ze moest echt even op de bank liggen, ja het liefst met de televisie aan, en dat dekentje eroverheen, en kan V. haar voeten weghalen, hé eten jullie een chocoladetoetje, maar dat lust ik wel heel graag.... buikpijn??

Jonas kon ook niet achterblijven. Bij één of andere onnozele snoekduik in de plaatselijke vijver had hij met zijn rechterflank iets scherps geraakt en een lelijke snee opgelopen. Krabben, bijten, draagt natuurlijk niet bij aan de genezing. Dus een kraag gehaald bij de dierenarts en sindsdien loopt Jonas met zo'n beeldige kraag, ook wel lampenkap, op zijn kop. Hij loopt overal tegenaan, kan niet meer bij de kruimels op de grond en wordt keihard uitgelachen door zijn hondenvrienden op straat. Vanuit zijn mand klinkt regelmatig bbbbrrrroooooommmmmm..... aandacht.... ziet iemand hoe zielig ik ben..... bbbbbrrrroommmmm...

Ook mijzelf kost de nodige aandacht. Poeh wat ben ik zwanger, moe, onhandig, zielig.

En dan het beste paard van stal. Mijn lief heeft donderdagmiddag na weken, maanden, jaren dubben eindelijk zijn baan opgezegd. Wat een verademing. En daar heeft hij absoluut te weinig aandacht voor gekregen, zonder twijfel. De aandacht was op. F. was er gister helemaal narrig van, is maar lekker gaan dansen in Amsterdam vannacht. Het gebruikelijke smsje 'ik hou van je en mis je' bleef deze keer uit. Dat snap ik dan wel weer.