En dan is er zomaar een maand voorbij. Maar ja, een monster bestrijden gaat je ook niet in de koude kleren zitten. Om alles wordt gevochten. Blijven zitten tot iedereen zijn toetje op heeft, zetten jullie de televisie uit, schoenen uit als je op de bank zit, jawel je bent wel moe, naar bed, schoenen aan als je naar buiten gaat, nee je mag niet mee de hond uitlaten, melk opdrinken, ook de korstjes eten, nee je hoeft niet te helpen met de vaatwasser uitruimen, jawel we gaan nu je zus ophalen. Hou op schei uit.
Ik heb E. 2 jaar lang echt alleen maar lief gevonden. Zovaak heb ik mezelf en F. geprezen: wat maken wij toch leuke kinderen, ja dat vind ik ook. En op de dag af dat E. 2 jaar werd begon de ellende: Neeeeeeeeee!
De afgelopen 3 maanden heeft ze dat uitgebreid met stampvoeten, gillen, spartelen op de grond, krijsen, slaan en/of schoppen en wegrennen. Het is echt een monster in het kwadraat. En dat kwadraat zit dan met name in het uitgekookte van onze kleine meid.
Zo hebben wij de gang als 'strafstoeltje'. Wat doet ons monster op kritieke momenten net voor F. of ik het besef hebben dat we moeten ingrijpen? "Ik even huilen oppe gang". En hup, daar gaat ze zelfstandig vrijwillig en geheel uit eigen beweging naar de gang. De deur wordt dichtgetrokken, ze vlijt zich op de koude granieten vloer en begint heftig schokkend te snikken wat vrij snel abrupt stopt want ze is "klaar huilen". Ze schrijdt terug de kamer in, loopt een rondje en "o nee, nog huilen oppe gang", terug de gang in. Daar gaat je ouderlijke macht.
De enige manier is de vragen zo te stellen dat Nee het juiste antwoord is. In de vroege ochtend met een fris brein lukt dit nog wel. In de avond delven wij ouders het onderspit.
