K's wolken

Het is vast niet verrassend en/of nieuw dat ik geen fan ben van zwanger zijn. Het staat mij bij dat ik vorig jaar rond deze tijd meerdere keren uitgebreid uit de doeken heb gedaan wat mij allemaal tegenstaat aan zwanger zijn (jaja, naast dat het natuurlijk een wonder is, en dat het toch allemaal goed gaat, enzo.. jaja), dus dat zal ik jullie nu besparen. Daar gaat het ook niet om, het betreft vandaag meer de wolken.

Al tijdens zwangerschap 1 hadden F. en ik besloten al dat gelul over roze wolken op niks gestoeld was. Wat nou blijde verwachting. Er was in de weide omtrek geen wolk te bekennen, laat staan een roze. En er waren mensen om ons heen die graag met ons meehuilden: "Haha, roze wolk, echt niet, ja, rugpijn, en een dikke buik, dat wel. En een knap chagrijnig wijf, dat ook, ja. Haha". Zo dus. En vanaf dat moment gebruikten wij iedere twijfel bij een zwanger stel "Tja, die roze wolk, ik weet het niet hoor"... om die hele wolkenbende meteen de kop in te drukken. Allemaal kolder. Alleen maar bedoeld om mensen te verleiden zich voort te planten.

En nu is mijn allerliefste vriendinnetje voor het eerst zwanger. Wij vielen op ons 18e voor elkaar en delen sindsdien lief en leed. We zijn anders en erg gelijk. We begrijpen elkaar zonder woorden en voelen zelfs door de telefoon hoe het zit. Dus toen zij zwanger werd ging zij er vanuit dat zij de komende maanden een ontzettend chagrijnig rotwijf zou worden, want zo gaat dat met zwangere vrouwen was haar ervaring. En het was vreemd, want de eerste weken (die echt ontzettend stom ellendig verrot zijn) kwam ze redelijk fluitend door. In maand 4 was ze een dagje niet zo in haar hum, "Ha! Zie je wel!", riep de aanstaande vader, "nu gaat het beginnen!". Maar nee.

Vandaag kwam ze hier de eerste dag van haar zwangerschapsverlof vieren. Ik zat in de tuin met V.'tje, de poort ging open en daar zweefde ze binnen, stralend om zich heen kijkend, vanaf een grote roze wolk, haar buik trots vooruitstekend.

Laat F. het niet weten. Die gaat met terugwerkende kracht 27 maanden wraak nemen.

K's vertedering

Omdat vriend A. en zoon Jesper bleven kijken mocht V. ook opblijven voor de wedstrijd van Oranje. Want met Jesper vindt V. het leuk. Dat vindt ze al 7 jaar (even tussendoor: toen ik bijna 7 jaar geleden de net geboren Jesper op mijn dikke buik legde schopte V. door mijn buik heen de nieuwe wereldburger omhoog, dat was het begin van een zeer harmonieuze lieve vriendschap die nog altijd voortduurt). V. vindt het spelletje niet boeiend genoeg om 2 x drie kwartier naar de televisie te kijken. Jesper daarentegen zit op het puntje van de bank, wipt heen en weer, springt op, roept (naar mijn inschatting redelijk vakkundig) vanalles naar de televisie en leeft mee. Hij past daarmee prima in het gezelschap van zijn vader en de vader van V. die beiden nogal intens opgaan in een dergelijke wedstrijd. Zwager E. was er ook, hij zorgt vooral voor de vrolijke noot.

En zo vorderde de wedstrijd. V. was haar vermoeidheid aan het verbloemen door op de bank te springen, op haar kop te hangen, buurjongen K. te beklimmen (ja, die van die x-box) en Jesper over te halen nog een beetje te gaan rennen buiten. Maar Jesper zat in de wedstrijd. Hij hield de moed er goed in, maar bij 3-1 zag zelfs hij dat het niet meer te redden was. Hij rende zijn vader achterna (die al naar buiten gestierd was) en barstte in tranen uit.

Ik begrijp niet veel van voetbal maar ik ben dol op emotie en was dan ook ernstig vertederd, zeker toen F. en vriend A. neerknielden om Jesper te troosten en hem vertelde dat dit erbij hoort, bij voetbal, dat je kan winnen maar ook kan verliezen, en dat Rusland beter was en zo nog veel meer zinloze waarheden. Terwijl ik zeker weet dat ze eigenlijk gewoon het allerliefst keihard met Jesper mee hadden gehuild. Dikke tranen. Zelfs zwager E. had wel willen huilen. Ik zag het aan hem.

K's koorts

Over het algemeen ben ik, vind ik zelf, bijzonder relaxed wanneer mijn kinderen ziek zijn. Onder het motto "van een gestressde moeder wordt niemand beter" neem ik de zorgtaak zoals deze komt en doe mijn moederlijke plicht. Daarbij ben ik wetenschappelijk geschoold, iets waar ik door de bank genomen weinig van merk, maar op dat soort cruciale momenten bekijk ik alles ineens retelogisch. Zo van, koorts heeft een functie, ze reageert nog alert, van ziek zijn krijgen ze weerstand en als ze nog plassen dan is er nog vocht.

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat mijn kinderen ook altijd keurig ziek zijn. Acceptabele koorts, acceptabele termijnen, acceptabel zielig.

V.'tje is momenteel aan de beurt. En daar steekt mijn logische zelf al direct de kop op: "het werd tijd hoor, hij is tenslotte al 8 maanden en nog nooit ziek geweest". V.'tje heeft koorts. Verder is hij alert, wakker, geeft antwoord op simpele vragen (zoals "heb je gepoept?" "ja, mam dat ruik je toch"), drinkt acceptabel zijn flessen leeg, huilt acceptabel en slaapt wat meer dan normaal, ook heel acceptabel.

Vanavond ging het mis. De thermometer (ik ben van de generatie 'meten is weten') zei 40,4. Kijk. Mijn logica is ingericht tot 40 graden Celcius en meer is stress. Ik laat mijn huilende V.'tje achter in zijn bed en stort mij op vriend Google. 'hoe zit het met de koortstuipen, kan paracetamol wel of niet, hoeveel mag een dikke baby van 10 kilo daarvan, hoelang mag de koorts duren, hoeveel mag de baby huilen, wanneer moet hij plassen en waarom heeft hij koorts en waarom zo veel.....?????'

Na lang wikken en wegen, en heel veel tranen van V.'tje die moederziel in zijn bed lag te huilen omdat hij zich zo ellendig voelde en graag bij zijn moeder op schoot wou zitten, heb ik gekozen voor het scenario van de paracetamol. Ik bedoel, 40,4... dat is toch echt te veel voor een babylijf. Dus om 3 uur vannacht gaat de wekker. Want 'indien u toch paracetamol geeft omdat uw kind zich erg ziek voelt moet dit in een schema gebeuren...'

K's oudbollige uitspraak

Och hemel...
Wat vliegt de tijd.

K's complot

Ik wist echt zeker dat buurjongen K. mijn F. gewoon keihard in het ootje zat te nemen. Het kan toch niet waar zijn dat je een x-box die kapot is kan maken door hem in te pakken in handdoeken en dan een kwartier aan te zetten. Ik zag het helemaal voor me, buurjongen K. rollend over de grond van de lol, samen met zijn game vriendjes, omdat hij zijn oude buurman de hele avond had zoet gehouden met nog meer handdoeken om de x-box heen, nog langer de x-box aanhouden en weer teleurgesteld zijn dat de x-box nog altijd niet gemaakt was.

Toen F. gister vroegtijdig afhaakte tijdens het kinderen in bed leg ritueel omdat hij 'de x-box niet zolang alleen kon laten' vermoedde ik een complot en was ik ineens het slachtoffer en F. de medeplichtige. Dat vond ik toch minder geslaagd.

Maar verdomd, ineens deed de x-box het weer. Het was wel een goede grap geweest, laten we eerlijk zijn.

K's grappen

Telefonisch contact 1.

F: "Zwager E. vraagt of ik vrijdag de 27ste mee mag stappen..."
K: "Ja. Je mag wel maar je kan niet."
F: "Kan niet?"
K: "Nee. Ik ben weg die avond. Kookclub!"
F: "O. Ok."

Telefonisch contact 2.

F: "Kan ik dan wel de 28ste?"
K: "Ja."
F: "Mooi."
K: "Maar dan mag je niet..."

Soms vind ik mezelf zo verschrikkelijk geestig...

K's schaamrood

Ik sta bij de kassa en V. drentelt wat heen en weer voor de uitgang. Dan stapt ze op een vrouw met hoofddoek af en vraag: "Praat jij nederlands?"

De vrouw met hoofddoek kijkt spichtig om haar heen, of dit kind wellicht gestuurd is door de Controledienst van de Integratiebevordering en snibt dan: "Ja!"

"Ok", zegt V. terwijl ze tevreden naar mij knikt.

Dit is natuurlijk enigszins genant. Maar ik begrijp het wel. Want ik weet dat dit voortkomt uit de situatie een uur daarvoor. Toen V. in het zwembad een heel verhaal vertelde tegen een mevrouw met een hoofddoek. En die mevrouw uiteindelijk, toen V. helemaal klaar was met vertellen, heel ongelukkig naar V. keek en zei: "Ik van Iran... ik jou niet snap..."

Dus. Vandaar. Maar ja. Dat weet de vrouw met hoofddoek niet.

K's zondagochtend

Het is zondagochtend. F. is zwemmen met de meisjes (ja geweldig hè, dat doettie gewoon, ik maak hem wel eens uit voor lazy bastard maar hierin overstijgt hij menigeen, ik moet er niet aan denken met 2 kleine meisjes van wie één er helemaal niet kan zwemmen en één nog net te weinig om haar A diploma te halen, en dan nog dat gepiel in die kleedhokjes, hysterisch bij het idee alleen al, maar F. niet, hij doet het gewoon), V.'tje slaapt (als V.'tje alleen is met mama wordt hij snel moe, want V.'tje is erg gek op mama en slooft zich graag enorm uit, want als hij omrolt, zijn tongetje dubbelgevouwen tegen zijn bovenlip duwt, probeert te kruipen, dan slaakt mama 'oeh' en 'aah' kreetjes en daar wordt hij heel blij van, maar dus ook heel moe) en ik gebruik mijn tijd uitermate efficiënt met de te kleine kleertjes van V.'tje uitzoeken en de was opvouwen.

Tot het moment dat ik denk: K. ben je wel normaal? Hoe vaak komt het voor dat niemand iets van je wil? Fuck de was. Fuck de kleren. Ik heb een keispannend boek. En ik duik mijn bed in. Met mijn boek. Net op tijd. Na 2 hoofdstukken hoor ik de poortdeur slaan. "Mamaaaaaa! Ik ben 3 keer van de glijbaan geweest!" "En ik kon al alleen! Maaamaaaa!"