K's geturf

De nacht voorafgaand was pittig. Het begon met een feestje voor buurvrouw 'Sara', toen was daar in volgorde van opkomst, een zieke man, een hongerige baby, een veel te vroeg wakker meisje, weer die hongerige baby, een volgepoepte pot en uiteindelijk een afstandbediening die niet deed wat de dames wilden. Kortom, ik begon niet echt uitgerust aan de zondag. Maar ja, niet dat daar verder erg veel rekening mee gehouden wordt. Want V. werd bijtijds opgehaald door opa en oma om daar een deel van de voorjaarsvakantie door te brengen en om het leed voor E. te verzachten had ik haar een bezoekje aan de dierentuin toegezegd. En je weet het, wat je beloofd.... Het leek mij voor alle partijen leuk als nichtje F. ons zou vergezellen dus gedrieën vertrokken wij richting Amersfoort.

In de auto realiseer ik me dat dit de eerste zondag van de voorjaarsvakantie is en dat het enorm dierentuin weer is (droog, te koud voor het strand, te warm voor sleetje rijden op de plaatselijke bult). En jawel, de parkeerplaats is VOL. In mijn zesjarige dierentuinervaring is me dit nog niet eerder gebeurd (en de komende zes jaar gaat me dit niet weer gebeuren zoveel is zeker). Negenhonderd hele meters verderop heeft de dierentuin wat extra parkeerplaatsen geregeld, hoe attent. Tegen de tijd dat we goed en wel bij de beren staan hebben de dames beenpijn, een beetje pijn in de buik en gillende honger. De speeltuin zorgt voor de broodnodige afleiding. E. en nichtje F. stuiteren van glijbaan naar schommel naar wipkip. En ik zit op een bankje in de zon en als ik niet uitkijk sukkel ik in slaap. Om wakker te blijven ga ik turven.

Ik turf 58 bugaboo's, 16 lelijk geruite luiertassen, 23 vrouwen met brandende sigaret achter de kinderwagen, 4 mannen die met hun handen in de zakken ondefenieerbaar om zich heen staan te kijken in de speeltuin, 14 alleenstaande vaders waarvan er 6 te weinig luiers bij zich blijken te hebben, 39 ouders die door de speeltuin commando's krijsen naar hun kind, waarbij het wel zo eerlijk is te vermelden dat ik één van die 39 ben aangezien ik tijdens het turven word afgeleid door mijn dochter en mijn nichtje die zand staan te gooien naar kindjes die van de glijbaan afkomen.

Tot zover het geturf, mijn attentie is vereist. Met de barre nacht in mijn benen sleep ik mezelf door de speeltuin en voeg me bij de meiden. Even gezellig op de wipkip, val ik in ieder geval niet in slaap.

K's maandverband

Ik begrijp het niet. Er zitten tegenwoordig lichtgroene bloemetjes op de libresse maandverbandjes. Dat zal best allemaal heel fris en fruitig bedoeld zijn hoor maar het pakt uiteindelijk tamelijk ranzig uit. Als ik mijn maandverbandje check op datgene waarvoor het bedoeld is schrik ik iedere keer weer van die vage groene vlekjes. Jasses, denk ik, wat is er nu weer meegekomen?

Dat kan toch alleen maar door een man verzonnen zijn. De nieuwe productmanager van Unilever, divisie maandverbandjes vouwen, zit achter zijn buro en denkt zelfingenomen terwijl hij over zijn onderkin wrijft: "Ik ga eens een punt zetten, een statement ga ik maken, ik ga in deze functie mijn toegevoegde waarde vanaf de eerste minuut absoluut helder neerzetten, ik maak uit, over een maand kunnen ze niet meer zonder mij. En aangezien ik de vrouw begrijp ga ik beginnen met het opleuken van de maandverbandjes. Die zijn bedoeld voor de wat minder frisse kant van de vrouw en daar ga ik verandering in brengen. Ik ga zorgen dat de vrouw zich ook tijdens die dagen van de maand kan en wil identificeren met een frisse lichtgroene bloem".

Wat een koekebakker. Ik zeg 'ontslag op staande voet'. Vieze ranzige maandverbandjes zijn het geworden. Met idiote bloemen die na gebruik groene ondefinieerbare vlekken worden. Bah!

K's favoriete boer

Ik moet toch nog even terugkomen op boer Klaas. Hoe kan Agnes deze mooie boer met ogen om in te verdrinken nu wegsturen en met boer Jurre verder gaan? Hoe kan ze? Boer Klaas kreeg tranen in zijn mooie ogen omdat hij weg moest. Dat laat je toch niet gebeuren? Ik bedoel, een mens kan zich vergissen. Maar als je dat ziet dan zeg je toch: "Hoooooo! Boer Klaas! Ik bedoelde natuurlijk dat ik jou wil houden! Natuurlijk!" Dan zeg je toch niet tegen boer Jurre: "Tja ik heb gewoon wat meer met jou". Nee. Ik ben er nog steeds niet van bijgekomen. Onbegrijpelijk.

K's zieke kind

V. is sinds het weekend niet helemaal lekker. Gewoon snotterig, klein hoestje, af en toe wat hese stem, een stevige verkoudheid noemen we het maar. Ze is te verleiden tot wat spelen maar ze is toch met name wat hangerig op en rond de bank te vinden met, jawel, de blik strak op de televisie. En natuurlijk is het zo dat een kind met de zware ellende in het lijf hier de godganse dag televisie mag kijken maar een kind mag niet ziek zijn om de godganse dag televisie te kunnen kijken. Ik bedoel, dat zou toch de omgekeerde wereld worden.

Dus gister op school gemeld dat ze niet helemaal oke is maar ook niet ziek nou ja je kent het wel kijk het maar aan en als het echt niet gaat bel maar. Om half 3 is V. door buurvrouw E. van school gehaald (aan 2 kanten oorpijn, zware ellende) en toen ik om 4 uur met een bezwaard gemoed thuis kwam stond ze te springen in de kamer. Jaja. Gisteravond een ernstig gesprek gevoerd over ziek zijn of niet. Over wat dat dan betekent en wat niet. En dat ze natuurlijk altijd naar huis mag als ze ziek is en dat wij dan voor haar zorgen. Zeker. Natuurlijk. Met liefde.

Vanochtend geen centje pijn, iedereen zingend weggebracht en net voor half 12 gaat de telefoon. School....

Tijdens het boterham eten op het bankje in de tuin kreeg V. al wat meer praatjes.
Maar ze ligt in bed.
Met haar pyama aan.
Zich kapot te vervelen.

K's weekend

"Goh?", vraagt een geïnteresseerde collega: "heb je het nu druk met 3 kinderen?" Ik kijk hem aan, een beetje oenig volgens mij.

Druk? Tja, poeh, weet ik veel. Ik ga onze handelingen na van de afgelopen uren. Gisteravond flesjes klaarzetten, voedingen afmeten, schriftjes schrijven, tasjes inpakken, vaatwasser uitruimen, kleren klaarleggen, o ja, brood uit de vriezer, vannacht speentje erin, flesje geven, vanochtend Jonas uitlaten, brood smeren, appeltjes schillen, haren kammen, toch nog maar een keer met de luizenkam want ze krabt nog altijd, toeten poetsen, veters strikken, rondje kinderdagverblijf, school, juffen bijpraten, naar het werk, koffie.... koffie helemaal alleen voor mezelf.

"Ja", zeg ik tegen mijn collega: "ik geloof dat we het best druk hebben met 3 kinderen."

Als diezelfde collega op vrijdagmiddag informeert of ik nog iets leuks ga doen van het weekend kijk ik volgens mij even oenig als eerder deze week: iets doen? in het weekend? Ik peins er niet over.

K's RPM

Terwijl ik mijn rondjes draai bedenk ik tevreden dat alles langzamerhand weer normaal wordt. Een jaar geleden was de bevruchting nog amper een feit en zie hier... Thuis liggen 3 dotjes op één oor, op het werk loopt het weer aardig soepel, er dreigt ritme en regelmaat te ontstaan. Met mijn ogen dicht verlies ik me in de muziek. Tiesto geeft me vleugels. Ik fiets berg op berg af. Iedere ademteug, iedere zweetdruppel, iedere trap brengt me dichterbij mijn vertrouwde lijf en energienivo. Dan word ik bruut gestoord in mijn zalige niksie; een boer komt omhoog, de nasi van 2 uur geleden speelt op.

K's carnaval

Er waren jaren dat ik me op zaterdagmiddag de Carnaval in stortte om daar woensdagmiddag zonder stem, met houten kop uit bij te komen. Tegenwoordig gaat het volledig langs me heen. De kinderen gaan naar een protestantschristelijke school en daar doen ze niet aan carnaval: 'nee zeker niet, jakkiebah, wij zijn géén katholieke school...'. F. mág sinds hij 3 kinderen heeft niet meer afreizen naar Tilburg om zich daar in boerenkiel kansloos vol te laten lopen (vind je het gek, ik heb niet voor niks 3x een zwangerschap doorstaan, dan wil ik ook wel dat hij optimaal geniet van de behaalde resultaten). En tot slot kent de stad die wij bewonen in het midden van het land amper carnavalse uitspattingen.

Dus zo gebeurde het dat ik gister tijdens een wandeling met Jonas een te vrolijke clown met gele pruik tegenkwam. Huh? Zelfs Jonas keek even om.

K's opvoedcrisis

Het loopt allemaal goed en fijn en iedereen is tevree en ineens Kabeng! crasht de gezelligheid. F. en ik krijgen ruzie over een woord en de al dan niet bedoelde betekenis ervan. V.'tje huilt ook als hij geen honger heeft. V. en E. lijken het luisteren aan de wilgen gehangen te hebben en hun enige communicatievorm is piepend en zuchtend.

Het sluipt erin. Eerst vraag ik me af of dit nu de eerste of de tweede keer is dat ik iets vraag en dat er niet gereageerd wordt. Dan wijst F. E. voorzichtig terecht waarna E. met gierende uithalen naar de gang verdwijnt: 'is dit een normale reactie?' Vervolgens zie ik mezelf tijdens het eten opdracht na commando na correctie uitspreken. Het lijkt geen vruchten af te werpen. We raken geïrriteerd.

Als de vrije zaterdag, die in het teken moest staan van rust en vrede, wegglijdt in nog een dag vol gepiep, gezeur en geween gaat het mis. De ontploffing zat eraan te komen, de kinderen zijn desalniettemin verrast. Huilend zoeken ze hun heenkomen en dan zien F. en ik het licht. Onze aandacht is gewenst. Onze kinderen willen graag wat doen met papa en mama en dan niet een beetje 'ja leuk hoor' maar met echte oprechte aandacht. We worden gemist.

Ons leven is vol en gaat als een razende trein voorbij en dat brengt risico's met zich mee. Heftige diepgaande aandachttekorten liggen op de loer. En eigenlijk is het niet zo ingewikkeld. Op het moment dat F. en ik de zaak niet meer met humor kunnen bekijken moeten de alarmbellen gaan rinkelen. Want onze narrigheid met elkaar of met het leven slaat per direct over op de kinderen en dan heb je de poppen aan het dansen. Een narrig kind doet een heleboel dingen maar gaat in ieder geval niet luisteren.