K's ontsnapping

V. (zingt) :
"We bouwen, we bouwen, we bouwen een stoel!
want klussen, want klussen, want klussen is cool!"

K. (denkt):
Haha. Heeft ze niet van haar vader.

V. (zingt):
"We bouwen, we bouwen, we bouwen een hut!"

K. (denkt):
Het zal toch niet waar zijn hè? Gaan we dit ge-eikel nu al krijgen??

V. (zingt):
"Want klussen, want klussen, want klussen is...!"

K. (denkt):
Gggrrrr....

V. (zingt):
"prut!"

K. (glimlacht):
Natuurlijk.

K's optimisme

Na 7 dagen tobben kreeg F. gister bij de huisartsenpost eindelijk zijn welverdiende antibioticakuur. Het werkt! Hij krijgt alweer praatjes. Roept dingen als "ophoeren" naar de scheidsrechter bij AZ-Vitesse en "wat een baggerbal, doe dan niks" naar Stephen Hendry. Ik zie licht gloren.

K's vraag

Zwanenmeer of penalty?

K's nervous breakdown

Na 6 dagen fulltime zorgen sjouwen en sleuren had ik vanavond een kleine nervous breakdown. Het werd me gewoon allemaal een beetje teveel. Teveel gejengel van V.'tje. Teveel vragen van E. Teveel brutale antwoorden van V. Teveel gemauw van Harrie. Teveel wasgoed wat opgevouwen moet worden. Teveel vooruitgedachte planningstechnische dingen die ik allemaal tegelijk aan het denken was.

Toen was ik te lomp met het uittrekken van het te strakke truitje van V.'tje (het kan ook aan zijn te dikke koppie gelegen hebben, dat laat ik even in het midden) waardoor hij echt te hard zijn koppie tegen het bad stootte. Hij huilen ik huilen je kent het wel.

F. was gelukkig net stoned van de pijnstillers dus die hoorde wel muziek in het gekrijs van V.'tje en heeft hem liefdevol in bed gelegd. Ik mocht even bijkomen op de badrand. En toen ging het wel weer. Op naar dag 7.

K's kutpasen

Mijn paasweeekend stond in het teken van de ontdekkingen:

1. de reden dat je met z'n tweeën moet zijn om kinderen te maken en te krijgen is dat het in je eentje echt te arbeidsintensief is
2. ik heb er zo gruwelijk goed aan gedaan geen verpleegster te worden
3. zieke mannen tellen ook mee als kind en mijn vermoeden is juist, 4 kinderen is ietwat te veel voor mij, ik overzie het net niet zeg maar
4. een oorontsteking doet heel erg veel pijn

Nu scheelt het dat ik niet zo aan feestdagen hecht. De supercroissants blijven nog wel een week goed en een eitje kan ook bij spinazie. Dus het hoeft echt niet perse allemaal op eerste of tweede paasdag. Maar ik ben wel erg dol op weekend. Weekend met ballen op het veld. Met samen een stukje fietsen en een ijsje eten. En gezellig met z'n tweeën de kinderen in bad en bed doen.

Het mag duidelijk zijn dat het afgelopen lekker lange weekend wat anders uitpakte dan gehoopt en gewenst. De meiden hielden zich goed. Verwerkten dapper de teleurstelling dat er dus niet gezwommen kon worden, dat we niet een rondje dijk gingen fietsen en dat papa, áls hij beneden op de bank lag, met ijzeren hand de afstandsbediening hanteerde. Ze hielpen waar mogelijk met broodjes smeren en opruimen. V.'tje was uiteraard strontvervelend (ik geloof niet zo in toeval dus ik denk dat hij ook niet zo gek is op Pasen).

Ik was wel enigszins afgedraaid aan het einde van tweede paasdag toen het hele stel in bed lag en manlief met dosis paracetamol en ibuprofen buiten westen was gestort. Maar mijn moment van ontspanning kwam vanochtend pas. Op mijn werk. Met een heerlijke capucino en wat rustgevend gekakel van de meiden van mijn afdeling.

K's klopjacht

Na een bijzonder sportieve avond blaas ik even lekker uit op de bank. Ik kijk wat Hart van Nederland late editie en vouw de donkere was. Ineens zie ik iets voor de tv langs schieten. Iets op hoge poten. Iets een maatje te groot wat mij betreft. Weg is het weer, onder de verwarming gedoken. Ik doe net of ik gek ben. Het is weg. Het was er vast maar nu niet meer. Ik vouw de was en ga daarna slapen en morgen is het nog wegger dan nu. Ondanks mijn overtuigende peptalk hou ik stiekem de linkerhoek in de buurt van de tv in de gaten. Niks. Zie je wel.

Fuck. Komt dat loeder ineens van rechts aansjesen. De gedachte dat dit nummer 2 is ban ik meteen uit mijn systeem. Nu is het klaar. Hij vraagt om zijn doodvonnis. Ik ga staan, wiebel wat heen en weer, hoe ga ik dit varkentje wassen. Ik haat die monsters. Waarom eigenlijk? Ze doen toch niks? Ze eten de mugjes dat is toch hartstikke lief? Ik bekijk hem van een afstand. Hij heeft gewoon echt veel te veel poten. Definitely. Een dik boek, dat lijkt me een keurig moordwapen. Scheef van boven laat ik het boek vallen. Tot 3 keer toe mis. Sjors de spin heeft de freezestand aangenomen. Hij denkt waarschijnlijk dat een blinde gek het op hem gemund heeft: 'wat een kluns, als ik niet beweeg ziet ze me vast niet'.

Een andere optie is doodtrappen maar ik vind mijn voet te dichtbij mezelf, ik durf niet ik durf niet. Dan beweegt het beest richting Jonas. O nee, straks gaat Jonas hem opeten, o gatver, ik moet wat doen. Met dweil op stok prik ik de ellendeling tegen de open haard. Binnen een seconde zo plat als een dubbeltje. Lafaard. Mij een beetje de stuipen op het lijf jagen en dan niet eens terugvechten.

Volgens mijn collega leven ze in setjes. Ik weet daar niks van. Wat niet weet wat niet deert.