K's slag bij Nieuwpoort

Het was pak 'm beet een maand geleden dat V.'tje zich realiseerde dat als hij niet gauw wat deed, hij zijn kansen op een lekkere dwarse peuterpuberteit verspeelde (ik bedoel, als fatsoenlijke kleuter kan je natuurlijk niet meer krijsend op de grond laan liggen omdat je koekje kapot is...). Dus terwijl F. en ik elkaar al trots op de schouders klopten, dat we het bij de derde toch echt leken te begrijpen, dat we deze kleine man zonder noemenswaardige problemen richting kleuterschool aan het loodsen waren, maakte V.'tje zijn plan van aanpak. En toen wij heel even de andere kant op keken ging hij los.

Ik moet zeggen... ik wist niet dat hij het in zich had.
Enorm.
V.'tje blijkt in staat om vanuit ieder onbeduidend voorval een opstand te veroorzaken waar de Slag bij Nieuwpoort bij verbleekt.
Als het mijn kind niet was zou ik er met diep respect naar kijken.
Maar het is mijn kind wel. Jemig. Wat een toestand.

Hij krijst en gilt als hij zijn zin niet krijgt, als hij zijn zin wel krijgt gaat hij gillen omdat zijn sok verkeerd zit. Hij wil niet uit bad, ook niet als het water weggelopen is, hij huilt alleen tranen met tuiten omdat hij het zo kouhouhoud heeft. Hij wil niet aankleden, hij wil naar beneden, maar niet bloot. Hij moet een andere luier, deze is niet goehoehoed. Hij wil zelluf zijn brood snijden maar hij krijgt het korstje niet doohoohoor. Hij wil zo graag liefde en aandacht maar kusjes doen pijhijhijn.

En wee je gebeente als er één van zijn 6 stuiterballen onder de kast rolt, iemand aan zijn zelfgetekende schatkaart zit, hij geen snoepje mag, je voor de tv staat als hij zit te kijken, hij mee naar buiten moet, je naar buiten gaat zonder hem, wee - je - gebeente.

Vrijdag in de supermarkt had V.'tje het toetje uit mogen zoeken. Zijn oog was gevallen op slagroomvla, de chocoladevariant. Aan tafel had hij er helemaal zin in. Zelf een bakje en lepeltje gepakt, de slagroomvla uit de koelkast. Hij was er helemaal klaar voor. 

F. doet de vla in zijn bakje.
V.'tje kijkt,
kijkt,
kijkt van zijn bakje met de bruine vla naar het pak slagroomvla naar F.
"En nu de slagroom", sommeert hij.

Ik hoef waarschijnlijk niet uit te leggen hoe de situatie was nadat F. had proberen uit te leggen hoe het met de slagroom zat. 

K's vijandige overname

Het was net iets langer dan 10 jaar geleden dat liefste vriendinnetje S. (samen met nog 3 belangrijke anderen), haar handtekening zette onder het huwelijk van F. en mij. Dat was fijn want zonder haar handtekening (en die van die 3 belangrijke anderen) was het hele feest niet eens begonnen. Kort daarop fluisterde ze mij in mijn oor dat die handtekening ook een jaarlijks weekendje weg garantie was. Onafhankelijk van wat wij allemaal zouden produceren.

Dus zo kwam het dat wij onlangs voor de 10e keer met onze bloedjes bij ze voor de deur stonden. Daar waar het 10 jaar geleden enkel een klein schattig babietje en een pupperig hondje betrof was het nu een driekoppige draak en een chagrijnige oude labrador. En daar waar het 10 jaar geleden enkel liefste vriendinnetje S. en echtgenoot was die we overvielen stond nu zoon D. eens te aanschouwen wie er allemaal aan het speelgoed kwamen zitten wat van hem en zijn broertje was.

Het voelde een beetje als een vijandige overname, die hele toestand die wij daar naar binnen fietsten. Maar op één of andere wonderlijke manier vindt iedereen het leuk. De 5 kinderen (jemig, waar komen die allemaal vandaan??) hebben het gezellig, de 2 honden lebberen lekker aan elkaars oor (ook al zijn ze een tikje grijs aan de neus), de eindeloos geduldige voorwaarden scheppende liefjes weten tussen al het zorgen door te genieten en wij... Wij zijn zo gelukkig. Wij hebben gewoon een heel weekend voor onszelf. Helemaal voor onszelf. Dat is toch retechique als je inmiddels 3 kinderen en een hond ergens onder moet brengen.

K's st(o)ring

F. had mij bezworen dat ik gerust de kamer binnen mag stappen als hij zit te mediteren. Nog steeds doe ik het liever niet want ik heb toch het gevoel dat ik ergens in stoor. Maar vanochtend was er een heilig moeten want de broek die ik na ernstig lang wikken en wegen had besloten aan te trekken lag op de strijkplank, en die staat naast F. zijn meditatiebank. Ik had het al even uitgesteld maar kreeg gewoon hele kouwe benen toen ik alleen in mijn sokken, string en bovenkleren mijn mascara op stond te doen. Dus hop dan maar, op mijn tenen sloop ik naar de strijkplank en met mijn rug naar F. voelde ik in het donker tussen de stapel schone kleren.

"Ja hoor", hoorde ik F. achter me, op een duidelijk harder geluidsniveau dan je verwacht van een mediterende man. "Dit is wel de bloody limit."

En zo bleek maar weer dat het begrip stoorzender voor meerderlei uitleg vatbaar is. Daar waar ik mijzelf behoorlijk storend vind als ik tijdens een meditatie binnenkom vindt F. het pas storen als ik gekleed ben in sokken, een shirt en enkelt een string.