K's punt

Wat een fantastisch gevoel is dit. Wij zijn gewoon klaar, ons gezin is af. Als we met ons vijven op bed zitten voel ik aan alles: jaaah... klaar. Zaterdag tijdens ons eerste toertje als gezin door het dorp kijk ik gelukzalig om me heen terwijl V. de wandelwagen duwt: jaaah... klaar. Als er een man en een vrouw met 1 babietje langslopen denk ik: O, zij moeten vast nog, ik nooit meer. Nooit meer een dikke buik, nooit meer bevallen, nooit meer nooit meer.

Vanochtend was het eerste pakje van de kleine man te klein, ik heb het van de weeromstuit gewoon weggegooid. Heerlijk.

K's zwangerschapsdementie...

... is nog niet over:

tijdens het opvouwen van de was verbaas ik mij over de grootte van de kledingstukken: "huh?... wat een kleine rompers ... "

... O ja ...

K's opties

Wat gaat het worden:

1. V1 en V2
2. V. en Veetje
3. V. en V'tje
4. V. en de kleine man
5. grote V. en kleine V.
6. meisje V. en ventje V.

Aangezien optie 1 mij doet denken aan de bommenwerpers in WOII, optie 2 vooral slechte herinneringen ophaalt aan ontharingsmomenten en alles vanaf optie 4 teveel typewerk kost ga ik voor optie 3. Dus vanaf nu hebben we de reeds vertrouwde V. en wordt het gezin aangevuld door onze baby V'tje. Tegen de tijd dat hij de baard in de keel krijgt overwegen we het geheel opnieuw.

K's kraamhulpen

Eerst was daar Joke. Joke, een rondborstige gezellige tikje Amsterdamse vrouw die vroeger bij de bank werkte maar daar was het niet gezellig en nu lekker kraamzorgde want dat was veel gezelliger. Joke hield van kletsen en praten en bellen met man en zoon. Joke was lief voor iedereen en zorgde goed voor de baby en Joke deed ook wel een wasje en zette een bakkie maar Joke hield vooral van gezelligheid.

En toen was daar zuster Nel. Vijfendertig jaar kraamzorgervaring stapte binnen en in no time glom ons huisje en onze zoon als een spiegeltje. Tot en met de spijlen van het bed werden afgenomen, de kamers werden gelucht, de baby werd tot achter zijn oren opgepoetst en ondertussen werden vader en moeder ingewijd in het 'hoe verzorg ik een baby, degelijk doch eigentijds'.

De kleine man werd in zijn mandje voor het raam geschoven ...plantjes groeien ook niet in het donker... en de tijdslimiet per borst werd afgeschaft ...de lammetjes in de wei laten ook vanzelf los en moeder schaap heeft geen tepelkloven...

Zuster Nel streek alles, tot en met mijn pyama en de duimdoekjes van E. En heus niet voor niks want als je een hydrofielluier nooit strijkt gaat het randje krullen en het vuil dat daarin zit komt er niet meer uit. Ok zuster Nel.

Zuster Nel was al met de vut maar vond haar vak zo mooi dat ze graag nog wat bijbeunde als oproepkracht. Daarnaast werkte ze nog een heel lijstje voorkeurgezinnen af. Gezinnen die al bij een eerder kind van Zuster Nel hadden mogen genieten en het niet meer zonder haar aandurfde. Ik kan me er inmiddels alles bij voorstellen. Zuster Nel rules.

K's bevallingsfeiten (zonder bloederig te worden)

• startsignaal: donderdag 18 oktober, 19.30 uur, een knapje en een klotsje
• weeën: vanaf 22.00 uur, vaak en pijnlijk
• schreeuwen: ja, zowel moeder als kind
• geboortetijd: vrijdag 19 oktober, 1.34 uur (de tijd dat Jan Wolkers voorgoed zijn ogen sloot)
• gewicht en lengte: 4060 gram / 51 cm
• naam kleine man: V. (hier moeten we dus nog een oplossing voor verzinnen...)
• vingers, tenen, piemel, oren : check, check, check, check
• meiden: doorgeslapen
• buurman: wakker gelegen
• laatste keer?: absoluut!

K's zoon

Wauw...
Hij kan slapen.
Hij kan huilen.
Hij kan poepen.
Hij kan drinken.
Wauw...
... een echte man...

K's recordhouder

Tegen alle verwachtingen en voorgevoelens in is onze (nog altijd) ongeboren zoon per vandaag in ons gezin de recordhouder als het gaat om 'wie houdt zijn papa en mama het langst in spanning'. Dat belooft nog wat voor de toekomst.

K's therapie

Nu de dagen weer korter worden en na het avondeten de gordijnen alweer dicht gaan wordt het buitenspelen na het eten weer ingeruild voor een gezelschapsspelletje na het eten. Vorige week begonnen we met het altijd succesvolle memory. Het eerste spelletje eindigde in een huilbui van E. omdat ze maar 1 setje kaartjes had. Maar ach, wat wil je van een meisje van 3 dat eigenlijk het spelletje nog niet helemaal begrijpt en gewoon heel graag de kaartjes van Teigetje wil omdat ze die nu eenmaal het mooist vindt en het niet leuk vindt dat mama die voor haar neus wegkaapt. De belofte dat ze het volgende potje samen met papa mocht doen deed haar tranen drogen en we waren klaar voor ronde 2.

Het tweede spelletje eindigde in een huilbui van V. V. verloor nogal drastisch en werd daar niet een beetje verdrietig van, maar hysterisch ontroostbaar. Ik bekeek dit tafereel met een mengeling van onbegrip en ongenoegen. Daar waar ik ten alle tijden in staat ben mijn kinderen eindeloos en zonder veel woorden te troosten haakte ik nu volledig af. F. daarentegen begreep het wel. Hij herkende het gevoel van vroeger en wist mij zelfs te vertellen dat hij er ook nog bij gilde. Het moet niet gekker worden. Ik kreeg meteen visioenen van V. die bij een vriendinnetje leuk een potje 'Mens erger je niet' en bij verlies de hele buurt bij elkaar krijst. Alsjeblieft zeg.

Dus ik introduceerde mijn therapie: vanaf nu gaan wij iedere avond een spelletje doen net zolang tot jullie niet meer huilen en krijsen wanneer je verliest. En, we zijn er nog niet, na ieder potje feliciteer je de winnaar met een gemeende handdruk. V., nog nasnikkend in een hoekje was uiteraard niet te porren voor dit initiatief maar ik was bikkelhard.

En dat is wat we nu doen. Maar we zullen moeten wisselen van spel want sinds V. weet dat het menens is houdt ze haar koppie er goed bij met als gevolg dat ze elk potje memory moeiteloos wint. En dan heeft de therapie natuurlijk weinig zin. Vanavond maar eens een potje Mens erger je nieten.

K's waaaahhhh....

Toen ik vanochtend een beetje voor me uit zat te mopperen over het uitblijven van de baby, over dat ik weer een dunne buik wil, over dat het allemaal zo lang duurt, keek E. me aan en meldde mij in al haar wijsheid: "Babies komen altijd morgen".

K's grote wachten (2)

K's uitgerekende datum

..... niets.....

K's momenten

Er zijn de laatste weken zoveel momenten die later gebruikt kunnen worden. Straks als de kleine man zijn tiende verjaardag viert, dat F. en ik tegen elkaar kunnen zeggen: "Goh, 10 jaar geleden aten we om deze tijd ananas..", "Goh, weet je nog, dat ik 's middags alle zandbakspeeltjes afspoelde, en 's avonds begon het...", "Ja, net als bij de meiden, die dag met 3 huilbuien dat was de dag van de bevalling...". Maar tot op heden is geen moment goed genoeg. Nu heb ik vanavond voor het eerst van mijn leven de aardappels droog laten koken. Wie weet...

K's opnaaierij

Om de dag belt vriendin S. om te checken of haar telefoon en mijn telefoon nog steeds connecten. Gister trof ze mij al boodschappen doend in de Appie.

"Check", zei ik, "zelfs als ik in de Appie beval kan ik je bereiken".

"Jemig", constateert S., "je bent gewoon nog boodschappen aan het doen... Wanneer is ook al weer de uitgerekende datum?"
"Aanstaande maandag", zeg ik.
"Waarom ben ik dan zo opgenaaid?", vraagt S. zich af, "ik sta de hele dag op scherp en ben steeds bang dat mijn telefoon het niet doet terwijl we nog alle tijd hebben".

"Dat komt door mij", beken ik schuldbewust, "ik was ervan overtuigd dat deze eerder zou komen... niet dus..."

K's zelfstandige kinderen

Laten we eerlijk zijn, het grootbrengen van kinderen kent uiteindelijk maar één doel: er mensen van maken die voor zichzelf kunnen zorgen. Dat dat een flinke klus is, is geen nieuws en daarom beginnen we daar zo vroeg mogelijk mee.

Bij V., die in november de respectabele leeftijd van 6 jaren gaat bereiken, beginnen de trainingen al de nodige vruchten af te werpen. Ze kleedt zichzelf aan en uit (weliswaar veel te traag naar moeders zin maar dat is weer een andere cursus...), ze plast en poept op de wc en maakt zichzelf daarna absoluut acceptabel schoon, ze eet met mes en vork (als wij het heel lief vragen), ze verzorgt na het eten de toetjes- en bijbehorende lepels en ze geeft op verzoek de hond te eten. Toch geen onaardige score.

Uiteraard is het bij E. minder vergevorderd, net 3 geworden en duidelijk wat luier en gemakzuchtiger aangelegd dan haar zus. De fase 'willikzellufdoen' heeft E. nog niet bereikt en ik vraag me ernstig af of ze die ooit gaat bereiken. E. gebruikt erg graag het excuus 'daar ben ik nog te klein voor' of 'ik wil niet groot zijn'. Gelukkig is ze inmiddels wel zindelijk overdag maar dit ritueel verdient veel aandacht: onder luid geschreeuw dat ze moet plassen, op het potje ('nee, kanniet oppe wc') liefst daarheen getransporteerd waar wij ons op dat moment bevinden. Billen afvegen, potje legen en wc doorspoelen behoren absoluut nog niet tot de zelfstandige kwaliteiten van E.

Zo werd ik gister ernstig verrast door een initiatief waar ik pas uren later achter kwam. Bij het in bed leggen van de kinderen stuitte mijn hormonaal veel te gevoelige reukorgaan op een muur van poeplucht. Vreemdsoortig. Na onderzoek bleek de pot die boven op E. haar kamer staat vol te zitten met een enorme drol en een (ooit naar lavendel geurend) billendoekje. Huh?

V. wist te vertellen dat E. eerder die dag, tijdens het 'vader-en-moedertje' spelen had gepoept en dat zij de billen van haar zusje grondig gereinigd had. Heel zelfstandig. Zeker verrassend.

Godzijdank had geen van beiden de behoefte gevoelt de volle pot naar beneden te dragen om deze te legen in de wc. Al waren we dan waarschijnlijk wel eerder op de hoogte geweest van dit initiatief en was de poeplucht minder indringend op zolder blijven hangen, een slippartij met mijn dikke buik over een drol op de trap is absoluut meer dan ik op dit moment aankan.