K's meegroeiklus

Ja natuurlijk was het de allerhoogste tijd. Een joekel van een peuter in een ledikant van 'n metertje twintig is proppen. Maar omdat V.'tje toch het allerliefst op zijn buik met zijn billen in de lucht slaapt vond ik het nog altijd prima kunnen. En had ik dus geen enkele reden om mijn laatste baby richting een groot bed te haasten. Heerlijk toch. Mijn kleine mannetje.

F. verzon een manier om de druk op te voeren. Hij beloofde de commode én het ledikant aan zijn zwangere nichtje. Tja, dan heb je ineens een deadline waar niet mee te sollen valt. Al vond ik dat we nog best heel eventjes konden wachten. En vanwege dat enorme uitstelgedrag hadden we het de afgelopen week (de week van de deadline) heel erg druk met verschuiven, verven, veranderen en verplaatsen.

Vrijdagavond stond ik de babykamer in te pakken.
"Gosj", zei ik een tikje weemoedig tegen F.: "negen en een half jaar...."
"Er zit inderdaad een hoop stof op", merkte F. op, die de dingen soms net even anders bekijkt.

Om de grote beddenruil een beetje soepel te laten verlopen moest het juniorbed wat van E. naar V.'tje ging van imago veranderen (van een romantisch ijzeren meisjesbed naar een stoer ijzeren jongensbed) en het grote bed waar E. in geacht werd te gaan slapen van uiterlijk veranderen (van saai wit puberbed naar gezellig bloemig meisjesbed). En dan ga ik ineens bewegen, dan kan ik los met sjabloontjes, leuke kleuren, kwasten.

Missie geslaagd: E. in de gloria met haar bloemige bed. V.'tje (na even sputteren omdat hij ook van bloemen houdt) overtuigd dat zijn ijzeren bed echt alleen voor hele coole jongens is. Alle kinderen naar grote tevredenheid op zolder in bed gestopt.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ps. Ben net even gaan kijken boven. Blijkt het jong heel relaxed op zijn zij te slapen. Zou die slaaphouding op de buik met de billen in de lucht dan toch bittere noodzaak geweest zijn...

K's allerbeste moederdagkado

Er was een fietstochtje naar het park.
De zon scheen.
De lucht was blauw.
We zagen een vogelnestschommel.

Die was heel lang bezet.
Dat vond ik logisch.
Maar ook heel vervelend.
Eindelijk gingen die ellendige kinderen eruit.
En E. won de sprint.
We pasten er met 4 in.
Eén mama en 2 meisjes naast elkaar.
Eén jongetje bovenop mama.
Want het was moederdag.
F. zette zijn voeten stevig in het zand.
En begon te duwen.
Hij hield het vol tot wij niet meer wilden.
En dat duurde heel erg lang.

K's rare fransen

Iedere keer als wij door Frankrijk scheuren op weg naar de vakantiebestemming verbaas ik mij over dat ene verkeersbord. Ik heb het vermoeden dat een verkeersbord wordt verzonnen nadat een verkeersdeelnemer iets doet wat niet zo handig blijkt. Zo kan ik mij uitermate goed voorstellen dat de crash van een automobilist tegen een muur aan het eind van een straat die nergens toe leidt heeft gezorgd voor het plaatsen van het bord 'doodlopende weg' aan het begin van diezelfde straat. Of dat de complete chaos op een willekeurig kruispunt het begin was van de borden 'voorrangsweg' en 'u nadert een voorrangsweg' en de zeker niet onbelangrijke haaietanden. En voor de zoveelste keer een te hoge vrachtwagen klem onder een te laag viaduct schreeuwt om een bord 'niet hoger dan 3 meter 40'.

Dat zou dus moeten betekenen dat er ooit een fransman is geweest die op de autoroute met een gangetje van 130 kilomter per uur het stuur een flinke slinger naar rechts heeft gegeven en de auto piepend de oprit naar de snelweg heeft ingeslipt om tegen het verkeer in toch die pitstop te kunnen maken bij de Relais Total de la hupseflups. Het blijft typisch.