K's slaapfeestje

Laat ik met het eind beginnen. Ze waren om 7 uur pas wakker. Eerlijk is eerlijk, dat viel alles mee. Je hoort zat verhalen over toestanden met kinderen die om 5 uur ’s ochtends al door je huis stuiteren. Dat was zeker niet het geval.

Dat ze pas om half 4 allemaal stil waren is daar wellicht de oorzaak van. En dat ze pas stil werden toen F. er met zijn slaapzak tussen ging liggen geeft aan dat kinderen van 9 en 10 veel meer energie hebben dan ik ooit had kunnen verzinnen. Want als ik dat ook maar enigszins had verzonnen was dat hele F**ing slaapfeestje er van z’n lang zal ze leven niet gekomen.

En dat terwijl het in den beginne nog redelijk hoopvol leek. Ze hadden schreeuwend en tetterend The Voice gekeken, we hadden bij iedereen een valeriaantje door de appelsap gedaan (geintje… al was het waarschijnlijk een briljante oplossing geweest) en de bedden in de woonkamer waren zonder noemenswaardige gevechten verdeeld. Dus om half elf togen F. en ik redelijk opgewekt naar boven. Wij zetten onszelf met boek en angry birds in bed, rekening houdend met nog een uurtje of anderhalf rellen. Hoe naïef kan je zijn?

Binnen het uur meldden zich 3 verstandige kinderen (de welbekende afhakers) bij ons bed met het verzoek boven te mogen slapen. Er bleven er 5 over die beneden vooral het stuk ‘feestje’ van het ‘slaapfeestje’ heel serieus namen. Af en toe sukkelde één van ons in slaap om weer wakker te schrikken van aanzwellend geluid vanuit de woonkamer. Het kwam in een soort van golven. Eén van de jongens maakte dan een stomme grap, de meisjes gingen daar nog stommer om lachen en vervolgens schreeuwden de jongens tegen elkaar hoe leuk deze grap was geweest. Het deed denken aan vroeger, toen we nog babies hadden. Dat je in bed ligt, alert op ieder geluidje, met de mantra ‘val in slaap kleintje val in slaap kleine baby val nou in slaap klein monster’ in je hoofd, en dat je dan voor je gevoel, ondanks alles, nét in slaap bent gesukkeld als het geluid uit de babykamer aanzwelt tot een serieus niet langer te ontkennen gekrijs. De baby blijkt niet te slapen. En ik denk dat iedere jonge ouder het met mij eens is dat de week waarin het erop gaat lijken dat die nachtelijke toestanden voorbij zijn één van de grootste zegeningen is in het jonge ouder bestaan.

Anyhow. Na 3 uur welverdiende rust moest er één plassen en had de rest trek in een boterham. De ochtend bestond uit het per sms geruststellen van de verschillende moeders dat zij echt niet de enige waren met een grijzig uitgeput kind op de bank.

V. vond het fan-tas-tisch. Dat is mooi want tot zover het hoofdstuk slaapfeestjes.