K's wc bril

Het blijft een wonderlijk fenomeen, zo'n zonenkind. Bijna drie-en-een-half en ein-de-lijk zindelijk. Daar waar we bij de meiden gepast enthousiast waren bij het bereiken van deze mijlpaal hebben we nu een persbericht uitgestuurd en de vlag uit gehangen. Zeker aangezien hij volgens de normen van het consultatieburo al veel langer zindelijk was (omdat hij wel degelijk wist wanneer hij moest poepen), helaas alleen nog de verkeerde plek opzocht (zijn broek). Tja, zo kennen we er nog wel een paar.

Maar goed, het leed is geschied, hij heeft de smaak te pakken. Bij ieder onbenullig plasje wordt zeer actief en ingespannen uitgezocht of er ook nog gepoept moet worden, we kijken niet op een half uurtje meer of minder.

Ik kreeg vandaag echter wel het bange vermoeden dat we nog niet helemaal in de veilige zone zijn beland. Toen hij op de wc bril had geplast riep hij mij: "Maham, ik heb op het zadel geplast!"

De verwarring tussen wc en vervoersmiddel ligt op de loer.

K's ongenode gasten

Het idee alleen al. Ik kreeg de koude rillingen over mijn rug. Niet weer. Wij hadden 3 jaar geleden ons portie wel gehad vond ik. Maar ja. Er was wel jeuk. Dus we vlooiden wat af op elkaars hoofd. Niets te vinden in die enorme haardossen. Geen beestjes, geen eitjes. Op internet vond ik dat spanningen heel goed de oorzaak kunnen zijn van 'jeuk op hoofd'. Aangezien mijn werk nogal wat spanning meebrengt de laaste tijd vond ik het een uitstekende verklaring. De jeuk op V.'s hoofd was daarmee niet verklaard, maar ik vond geen tijd in mijn drukke agenda om daar langer dan strikt noodzakelijk over na te denken.

De after holiday luizencontrole op school ging voorbij. Niets. De jeuk bleef.
Nog een keertje vlooien en gevlooid worden. Niets. De jeuk bleef.
En zondagochtend. Verdomd. Daar zag ik ze ineens weelderig tieren op het hoofd van V. En in dezelfde seconde dat ik hysterisch naar F. schreeuwde WAAAAAAAHHHHH LUIZEN!!!!! constateerde hij op E.'s hoofd dezelfde kermis. Ik greep V.'tje bij zijn lurven en IEIEIEIEIEEIEIEHHHHHH!!!!!

Levende beestjes op mijn schatjes. En dan durfde ik nog niet eens te denken aan mijn eigen onwarbare bos haar. O jasses, de jeuk werd ondraaglijk. Luizenshampoo. Wassen, kammen, wassen, kammen. Beddengoed, knuffels, jassen, wassen, wassen, wassen.

"Waar waren de kinderen gisteren?" vroeg ik F.
Want ja, het is natuurlijk wel zo charmant als je de direct betrokkenen even inlicht over de onhygiënische toestand die je kinderen wellicht achtergelaten hebben.
Ik belde op met het heuglijke nieuws.
"O nee", hoorde ik kreunen aan de andere kant van de lijn: "V. heeft hier gister geskeelerd."
"Uh... ja?" zei ik. Ik vond het een vreemd moment om gezellig te gaan keuvelen over wat de kinderen gister voor avontuurlijke dingen hadden ondernomen met elkaar.
"Met de helm van dochterlief op."
"Nou, uh... fijn", zei ik. Want ik was wel heel blij dat ze voor de noodzakelijke veiligheidsmaatregelen had gezorgd. V. is niet zo'n motorisch wonder als ze wat minder stevig staat.
"En?" vroeg ik: "Hebben jouw kinders ook jeuk? Kan je even bij ze kijken?"
"Ze zijn niet thuis", zei ze: "Ze zijn skeeleren.... met de helm op..."