Het verdriet is groot. Verdriet om A, mijn lieve dierbare, meer dan collega A. Een collega met wie er vanaf moment 1 een klik was, met wie de samenwerking voor 2 + 2 = 6 zorgt en met wie ik zoveel meer deel dan de zakelijke beslommeringen in ons leven. Vertrouwd, veilig, oprecht en zo rete effectief als managementteam. En nu is ze ziek. Onrechtvaardig, vreselijk ziek. Het begon met een pijntje, een ontsteking? een niersteen? een hernia? en vrijdag werd het gevreesde waarheid. A. heeft kanker.
Het verdriet is groot juist omdat er zoveel moois tegenover staat. En dat maakt dat het verdriet er mag zijn.
Verdriet om het onrecht. Verdriet om de strijd die voor haar ligt. Die ze moet strijden om samen met haar lief en geliefden verder te kunnen. Verdriet om de machteloosheid.
Het verdriet zoekt een plek in mijn lijf. Er moet wat vertrouwen voor wijken, wat begrip, een beetje hoop en wat geloof. Het verdriet brengt ook, strijd, bewondering, drang om door te gaan.
zondag 27 mei 2007
vrijdag 25 mei 2007
K's hoop en vrees
Uitgaande sms
25 mei 10.32 uur
Lieve A. Echo is goed. Alles wat het moet doen doet het. Wij krijgen een gezonde zoon. Liefs K.
Binnenkomende sms
25 mei 14.11 uur
Lieve K. Niet schrikken, het is vorm van lymfeklierkanker. Te groot om te opereren. Dinsdag naar hematoloog voor bestraling en chemo. We zijn kapot. Kus A.
25 mei 10.32 uur
Lieve A. Echo is goed. Alles wat het moet doen doet het. Wij krijgen een gezonde zoon. Liefs K.
Binnenkomende sms
25 mei 14.11 uur
Lieve K. Niet schrikken, het is vorm van lymfeklierkanker. Te groot om te opereren. Dinsdag naar hematoloog voor bestraling en chemo. We zijn kapot. Kus A.
dinsdag 22 mei 2007
K's vergrijzende veestapel
Onze beestenboel bereikt momenteel zo ongeveer de helft van hun leven, de poezen Henk en Harrie zijn inmiddels 11 jaar, Jonas de hond is bijna 6. Heel veel meer dan twee keer dit zal het niet worden. En net als bij ons mensen, begint ook bij de dieren de aftakeling zo rond de helft.
Zowel hond als kat begint bij ons ernstige vormen van dementie te vertonen.
Bij Jonas uit zich dat in het zich niet meer herinneren dat hij die grasspriet al uitgebreid besnuffeld had. Dus je staat op het pad, te wachten tot hij uitgesnuffeld is (dat duurt al uren...) en in de aanslag om naar voren te lopen als je onverwachts achteruit wordt getrokken. Terug naar die graspol. Uiteraard sta je bij deze onverwachtse beweging op het verkeerde been waardoor je bijna languit in het zojuist afgepieste territorium ligt.
Henk en Harrie hebben vooral moeite met het onthouden van het reeds geproduceerde geluid. Dus ze mauwen in je oor: MMRRAUW ... Dan zie je ze schakelen: "Zeg, had ik al gemauwd?" Waarna ze het zekere voor het onzekere kiezen en nogmaals je trommelvlies laten trillen: MMMRRRAAAUUUWW. Helaas onthouden ze ook deze keer niet. Het vervolg laat zich raden.
Zowel hond als kat begint bij ons ernstige vormen van dementie te vertonen.
Bij Jonas uit zich dat in het zich niet meer herinneren dat hij die grasspriet al uitgebreid besnuffeld had. Dus je staat op het pad, te wachten tot hij uitgesnuffeld is (dat duurt al uren...) en in de aanslag om naar voren te lopen als je onverwachts achteruit wordt getrokken. Terug naar die graspol. Uiteraard sta je bij deze onverwachtse beweging op het verkeerde been waardoor je bijna languit in het zojuist afgepieste territorium ligt.
Henk en Harrie hebben vooral moeite met het onthouden van het reeds geproduceerde geluid. Dus ze mauwen in je oor: MMRRAUW ... Dan zie je ze schakelen: "Zeg, had ik al gemauwd?" Waarna ze het zekere voor het onzekere kiezen en nogmaals je trommelvlies laten trillen: MMMRRRAAAUUUWW. Helaas onthouden ze ook deze keer niet. Het vervolg laat zich raden.
zondag 20 mei 2007
K's oplossing
F. is niet zo'n klusser. Hij is absoluut voorstander van 'je vrije tijd kopen', en daar bedoelt hij mee dat je gewoon iemand inhuurt en betaalt voor de klusserij terwijl je zelf lekker gaat x-boxen. Ik vind het inmiddels allemaal prima. En dat komt met name door mijn eerder opgedane ervaring met F. in klusactie. De stress, de vloeken, de tieren, het ongeduld, het gescheld, het is me allemaal wat veel.
Maar van sommige klusjes vind ik dat we (ok... 'we' is wat optimisch... het gaat toch met name om F.) dus vind ik dat F. die zelf moet kunnen. Zo had ik een jaar of wat geleden het verzoek ingediend wat gaatjes te boren in de betonnen schutting om touwtjes te kunnen spannen zodat de bruidsluier wat minder ongeordend zijn groei groeit. Onlangs vond ik dat ik lang genoeg geduldig had afgewacht en begon met het uitoefenen van wat lichte druk. F. is niet de flauwste, de laatste klusactie was lang geleden, hij greep zijn boor en het verlengsnoer en ging aan de slag.
Eigenlijk ging het bij gaatje 1 al mis maar ik dacht: Ja heee, we zijn nu eindelijk bezig, we gaan niet meteen het boortje erbij neergooien. Dus al mijn motiverende krachten gooide ik in de strijd. Ik lachte erom, ik sprak F. vermanend toe, ik gaf hem gelijk, ik faciliteerde in sapjes en natte lappen, ik telde de succesjes, het was kansloos. Na het derde gaatje was de boor naar zijn galamiezen en F. kokend van frustratie onder de douche.
Met de drie enigszins geslaagde gaatjes kon ik aardig uit de voeten. Voor het vierde gaatje week ik uit naar het raster van de passiebloem. Het vijfde en laatste gaatje was lastig. Er zat op de benodigde plek wel een gat maar veel en veel te groot. Pluggen, schroeven, alles verdween erin. Peinzend in de zon kreeg ik een briljante ingeving.
Het touwtje zit al 2 weken keurig gewikkeld om een schroef die vastgehouden wordt door een dikke plug en zes zachtgekauwde kauwgums.
Maar van sommige klusjes vind ik dat we (ok... 'we' is wat optimisch... het gaat toch met name om F.) dus vind ik dat F. die zelf moet kunnen. Zo had ik een jaar of wat geleden het verzoek ingediend wat gaatjes te boren in de betonnen schutting om touwtjes te kunnen spannen zodat de bruidsluier wat minder ongeordend zijn groei groeit. Onlangs vond ik dat ik lang genoeg geduldig had afgewacht en begon met het uitoefenen van wat lichte druk. F. is niet de flauwste, de laatste klusactie was lang geleden, hij greep zijn boor en het verlengsnoer en ging aan de slag.
Eigenlijk ging het bij gaatje 1 al mis maar ik dacht: Ja heee, we zijn nu eindelijk bezig, we gaan niet meteen het boortje erbij neergooien. Dus al mijn motiverende krachten gooide ik in de strijd. Ik lachte erom, ik sprak F. vermanend toe, ik gaf hem gelijk, ik faciliteerde in sapjes en natte lappen, ik telde de succesjes, het was kansloos. Na het derde gaatje was de boor naar zijn galamiezen en F. kokend van frustratie onder de douche.
Met de drie enigszins geslaagde gaatjes kon ik aardig uit de voeten. Voor het vierde gaatje week ik uit naar het raster van de passiebloem. Het vijfde en laatste gaatje was lastig. Er zat op de benodigde plek wel een gat maar veel en veel te groot. Pluggen, schroeven, alles verdween erin. Peinzend in de zon kreeg ik een briljante ingeving.
Het touwtje zit al 2 weken keurig gewikkeld om een schroef die vastgehouden wordt door een dikke plug en zes zachtgekauwde kauwgums.
donderdag 10 mei 2007
K's klaagzang
Weeeeeeh.
Mijn lievelingsbroek past niet meer.
Ik heb zo'n trek in een boterham met filet.
Na de lunch heb ik al maagzuur.
Iedere nacht moet ik 2 keer plassen.
Het duurt nog 22 weken, dat is bijna een half jaar.
De zwangerschapskleren die ik nog heb zijn hopeloos uit de mode.
Het regent al de hele ochtend.
Weeeeeeh.
Mijn lievelingsbroek past niet meer.
Ik heb zo'n trek in een boterham met filet.
Na de lunch heb ik al maagzuur.
Iedere nacht moet ik 2 keer plassen.
Het duurt nog 22 weken, dat is bijna een half jaar.
De zwangerschapskleren die ik nog heb zijn hopeloos uit de mode.
Het regent al de hele ochtend.
Weeeeeeh.
woensdag 9 mei 2007
K's avondritueel
Er is iets nieuws toegevoegd aan het avondritueel. E. heeft de afgelopen weken bij het in bed leggen een 'ik ben het er niet mee eens' krijs ontwikkeld waar je u tegen zegt. De ramen trillen bijna uit hun sponningen, twee huizen verder is het drama uistekend te volgen. Het bijzondere is dat E. normaal gesproken, overdag tijdens de dagelijkse beslommeringen wel eens kliert en ettert, wel eens huilt en piept maar nooit, echt nóóit krijst. Ik wist niet eens dat ze het in zich had.
Het is een fenomeen wat zich met name voordoet wanneer ik E. in bed leg. Ze probeert eerst te rekken door een ander boekje in bed te willen, nieuwe doekjes nodig te hebben en een pop in bed te willen leggen die beneden ligt. Wanneer ik het gerek en gestrek afkap en haar een innige welterustenkus wil geven begint het. Ze geeft gas en binnen no time blert ze de hoge c door het huis, afgewisseld met een luide roep om Mammie!!!!!. Ik verlaat de kamer, wacht een adempauze af, ga opnieuw naar binnen, negeer haar woedeaanval van daarnet en doe weer een poging tot een innige welterustenkus. Het zeuroffensief om nog meer doekjes begint opnieuw en we zijn weer terug bij af.
F. zegt dat ik boos moet worden maar hier word ik niet boos van, slechts wanhopig. Dat het wel effect heeft werd dezelfde avond bewezen. Ik had de moed opgegeven en besloten de terrorist te laten krijsen. F. stampt van zolder naar beneden, gooit haar deur open en spreekt haar bars toe. Niks innige welterusten kus, niks onderdekken, slapen zul je. Ze was stil. Leermoment voor mij.
Toen F. 3 kwartier later even om het hoekje van de deur gluurde om te kijken of ze wel fatsoenlijk in slaap was gevallen zat de kleine duivel rechtop in haar bed met een dodelijke blik op de deur gericht. Boos was ze, en stil.
Het is een fenomeen wat zich met name voordoet wanneer ik E. in bed leg. Ze probeert eerst te rekken door een ander boekje in bed te willen, nieuwe doekjes nodig te hebben en een pop in bed te willen leggen die beneden ligt. Wanneer ik het gerek en gestrek afkap en haar een innige welterustenkus wil geven begint het. Ze geeft gas en binnen no time blert ze de hoge c door het huis, afgewisseld met een luide roep om Mammie!!!!!. Ik verlaat de kamer, wacht een adempauze af, ga opnieuw naar binnen, negeer haar woedeaanval van daarnet en doe weer een poging tot een innige welterustenkus. Het zeuroffensief om nog meer doekjes begint opnieuw en we zijn weer terug bij af.
F. zegt dat ik boos moet worden maar hier word ik niet boos van, slechts wanhopig. Dat het wel effect heeft werd dezelfde avond bewezen. Ik had de moed opgegeven en besloten de terrorist te laten krijsen. F. stampt van zolder naar beneden, gooit haar deur open en spreekt haar bars toe. Niks innige welterusten kus, niks onderdekken, slapen zul je. Ze was stil. Leermoment voor mij.
Toen F. 3 kwartier later even om het hoekje van de deur gluurde om te kijken of ze wel fatsoenlijk in slaap was gevallen zat de kleine duivel rechtop in haar bed met een dodelijke blik op de deur gericht. Boos was ze, en stil.
Abonneren op:
Posts (Atom)