Soms heb ik van die momenten. Dan sta ik met Jonas in het donker wat te peinzen. Daar heb ik uitgebreid de tijd voor want Jonas is een erg besluiteloos tiepje als het gaat om de beslissing tussen tegen de boom of tegen de struik met rode besjes plassen. En dan sta ik daar wat te peinzen en dan overvalt het me.
Dan denk ik "Nee... Nee... ik ben niet ik. Ik ben toch niet een vrouw met een respectabele baan, een huis en bijbehorende hypotheek. En nee... ik? Moeder van 2 kinderen? Nee... Raar hoor. Er wordt al 4 jaar druk geklust aan ideale groei omstandigheden voor kleine muppets en dan ineens geloof ik niet dat het echt over mij gaat. Dat ik de moeder ben in dit verhaal. Medeverantwoordelijk voor wat er wel en niet gebeurt". Dat kriebelt vanuit mijn buik omhoog en eindigt ergens in mijn keel.
Ik vermoed dat dit het kleine meisje in mij is, wat meeleest in mijn leven en soms even overneemt. In een flits. En dan zie ik heel even mezelf zoals ik vroeger naar mijn soort vrouwen keek. Oude serieuze mevrouwen met saaie haren die stomme grapjes maakten en in wangen knepen. En dan denk ik "Nee... Nee..."
Dat begrijp ik wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten