En dan liepen zus en ik om de salontafel achter elkaar aan te rennen. Heel hard te rennen en te lachen en te roepen. En dan riep mijn moeder: "Hou op meiden want straks is het huilen". En ze had altijd gelijk. Het was straks huilen. Want een van ons stootte zijn teen, bleef achter de groene draaistoel hangen of gleed uit over de slecht geparkeerde schoenen.
Wanneer ik mijn kleine meisjes om de tafel zie rennen, V. volle vaart vooruit en E. (jij bent het monster en jij moet ons pakken, ok) er waggelend achteraan, moet ik zo op mijn tong bijten om niet te roepen: "Hou op meiden want straks is het huilen".
Ik weet dat ik gelijk ga krijgen. Maar ik weet ook dat het heel leuk is om heel hard rondjes om de tafel te rennen. Zo leuk dat het niet erg is om je teen te stoten, te blijven hangen of uit te glijden.
Een beetje huilen weegt niet op tegen al die leuke rondjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten