Bij de meeste smerigheden van mijn eigen kind overheerst de liefde. Mijn brakende kind is vooral heel zielig en wordt daarom brakend en al opgetild en getroost. Al ben ik helemaal ondergekotst, mijn grootste zorg is dat mijn kind gerustgesteld wordt en zich veilig voelt. Wanneer mijn kind de diarree dun langs de benen heeft lopen denk ik geen seconde na en heeft het voorkomen van de afgeschuurde rode billetjes de hoogste prioriteit. Ver daarna komen de ondergespatte meubels en mijn eigen outfit. Desnoods peuter ik op mijn knieen de diarree tussen de houten planken vloer vandaan. Het maakt me allemaal niets uit.
Ik heb wel een gruwel. Snot.
Groene loopneuzen zijn nog tot daar aan toe, mits ze tijdig gegrepen worden. Zodra ze over de bovenlip het mondje binnendruipen of op het bord vallen hou ik het bijna niet binnen. En de onvoorstelbaar smerige gewoonte die V. zich momenteel eigen maakt, de snot met de vinger opdeppen en dan de vinger in de mond, vind ik echt te erg om mee te maken. Zelfs bij het opschrijven gaat mijn mond in een samengeknepen zure citroenenstand staan.
V. is erg verkouden momenteel. Haar neus is rood en kapot. Haar lippen gebarsten en droog. Echt zielig. Mijn hoogste prioriteit ligt in het tijdig opvangen van snotdruipers zodat er zo min mogelijk dingen gebeuren die mijn eetlust bederven. V. wordt de hele dag achtervolgd door haar moeder en de tissuedoos. De gruwel overheerst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten