Ooit eerder maakte ik melding van het feit dat ik liever met mannen dan met vrouwen werk. Een nieuw gegeven is dat op mijn huidige werk de groep collega's voor zeker 85% uit vrouwen bestaat. En die mannen die er zijn, daar kan je je allerlei dingen bij afvragen.
Het is voor het eerst in mijn 10 jarige loopbaan dat mijn vaste werkomgeving deze vorm heeft en ik moet zeggen dat ik na deze eerste maand in het geheel niet ontevreden ben. De vrouwen in mijn omgeving werken hard, zijn kundig, hebben oog voor detail zowel sociaal als vakinhoudelijk en nemen hun verantwoordelijkheid. Ik hoor je denken, "dat zijn geen vrouwen", niet gevreesd, dat zijn ze wel, want ze zeuren, hebben het over de uitverkoop, zeggen stiekem dat de collega van 2 tafels verder eigenlijk nooit heeft begrepen hoe het eigenlijk zit en ontploffen pas als het te laat is.
Van de week gingen we na het werk een hapje eten, als beloning voor de grote inspanning en als stimulans om de spirit er nog even in te houden. Het was een aangenaam vrouwengekeuvel, een heel relaxed diner. Toen we buiten stapte bij Mister Shi (het eten was heerlijk maar die naam, hoe krijg je het verzonnen) lag er een dik pak sneeuw. En ineens kwam daar het woeste beest in de vrouw naar boven.
Er ontstond een sneeuwballengevecht van vrouw tot vrouw. Huppelend als een volleerde bambi met een handje vol sneeuw belaagden de vrouwen elkaar. Hoge kreetjes werden geslaakt bij een jammerlijk mislukte aanval. Vol afschuw werd een voltreffer in ontvangst genomen. De wraak was zoet, die ene vrouw die per ongeluk raak had gegooid werd achtervolgd en op inzeepafstand joelend met sneeuw bekogeld. Oog om oog, tand eruit. Zo zijn vrouwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten