Bij een jarige dochter hoort een kado. Tot zover zijn F. en ik het helemaal eens. Gezien het feit dat F. meer thuis is in de wereld van het speelgoed valt het uitzoeken van het kado onder zijn verantwoordelijkheid. Het budget is mijn verantwoordelijkheid. Ziehier het probleem.
Dus toen F. zei: "dit wordt het", en ik zei: "dat is te duur", verliet F. met zijn neus in de wind het pand: "dan betaal ik het wel zelf", om na een half uur triomfantelijk terug te keren: "het ligt achter in de auto".
Na een week rondrijden met die doos in mijn achterbak begon ik te wennen aan het idee. Het is uiteraard een superkado. Helemaal goed voor een meisje van 4 dat zich het liefst onderdompeld in fantasieverhalen over prinsessen met rose jurken. Dus op de versieravond (de avond voor de jarige job beneden komt, uitermate geschikte avond voor het hangen van de slingers en het blazen van de balonnen) stelde ik F. voor om het kado alvast in elkaar te zetten. Dat is leuk, dan kan ze er meteen mee spelen. Maar F. had het romantische idee dit kado samen met zijn dochter in elkaar te zetten, dus we lieten de doos de doos en zette deze voor de versierde stoel op tafel.
Ik heb graag gelijk en krijg het nog liever maar eerlijk is eerlijk, ik had wel een beetje te doen met V. , die op haar verjaardag 2 eneenhalf uur moest wachten totdat haar prachtige sprookjeskasteel in elkaar gezet was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten