Het was een leuke poging. Ik moet helaas concluderen dat hij mislukt is. We proberen het over een half jaartje nog een keer.
Gewoon even geld halen, langs de bakker en op de weg terug een zakje hondenbrokken halen bij de supermarkt. Omdat het niet mogelijk is weg te komen zonder kind 1, en je het met goed fatsoen niet kan maken kind 2 dan achter te laten, vertrokken we gevieren. De naderende grijze wolken deden V. besluiten haar paraplu mee te nemen. Een grenzeloos optimisme van F. deed ons besluiten de kinderwagen niet mee te nemen.
Het begin ging echt goed. V. voorop met de paraplu, E. handje handje tussen ons in. Een bijzonder harmonieus gezinnetje op weg naar de dorpsstraat. Halverwege de heenweg begonnen de eerste barsten te ontstaan. De wind was wat aan de fikse kant, dus V. stond haar paraplu af maar kreeg direct spijt toen E. met de paraplu aan de haal ging. Na het nodige geduw, getrek en gekrijs greep F. V. in haar kraag en maakte met haar rechtsomkeerts. Ik vervolgde mijn weg met E. die subiet niet meer wou lopen. Het was kiezen of delen, 11 kilo op je arm of oorverdovend gekrijs aan je been. Kom op, denk je dan, je bent een consequente moeder of je bent het niet. Ik was het niet. We waren nog niet eens bij de pinautomaat.
Bij de bakker kwamen F. en V. ons weer vergezellen, ze hadden het uitgepraat. F. had de paraplu in de mouw van zijn jas en V. gaf haar zus een kus. Gewapend met gratis gescoorde krentenbol op naar de supermarkt. Het liep als een zonnetje, hondenbrokken ingeladen en de laatste etappe kon beginnen.
Maar ja, als je zus op de schouders van papa mag zitten wil jij dat natuurlijk ook. Dan is getild worden door je moeder, die ook al 3 broden en een zak hondenbrokken probeert te vervoeren, niet genoeg. Dan moet je hard huilen en loswrikken en bijna op de grond vallen en nog harder huilen.
Gelukkig hadden we de paraplu niet voor niks meegenomen. Halverwege de terugweg was daar dan toch de regenbui. Het leken net kleine hagelkorrels.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten