We hadden ons uitje voor ons 8 jarig huwelijk natuurlijk al maanden tevoren gereserveerd. Dat moet wel, want op een zaterdagochtend een belletje naar De Librije met de vraag of er nog een tafeltje voor 2 is hedenavond, is een redelijk kansloze missie. Dus wij verkneukelden ons al weken. Ik bedoel, nu met die enorme kredietcrisis zouden we dat natuurlijk nooit meer doen, maar ja, afzeggen is ook zo wat.
En omdat wij als stel gezegend zijn met weinig tot geen diepe relatiedalen durven wij absoluut te doen aan lange termijn planning. Hoe vreemd was het dan ook om zaterdagochtend wakker te worden en te constateren dat het misverstand van de avond ervoor zich had vergroot tot een reuze mega ruzie. Naast het zwijgen en de buikpijn kreeg ik toch ook een beetje de giegels ervan. Het idee dat wij onderweg waren naar een eet en slaapfestijn van een aantal honderden euro's en dat wij as we speak verzeild waren geraakt in een vijandigheid waar de 80 jarige oorlog niks bij was, deed af en toe een stupide grijns op mijn gezicht verschijnen.
Gelukkig was het een flinke rit naar Zwolle en hebben we deze vakkundig gebruikt om onze degens te kruisen. In de lobby van Librije's Hotel had ik mijn laatste huilbui (ja, ook ik ben zo'n vrouw die altijd hysterisch gaat huilen als ze ruzie maakt met haar man...) en daarna ging het bergopwaarts. Nog meer goed nieuws was dat we ruimschoots de tijd en de middelen hadden om het weer goed te maken.
Dus toen wij aan het diner verschenen was alles weer koek en ei. En niet zomaar een ei maar dat is de verdienste van Jonnie Boer. Wat kan die meneer lekker koken zeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten