Zo'n anderhalf jaar geleden hebben wij ons huis laten verbouwen. Groter laten maken. Zwanger van nummer 2 en onder het mom van 'iedereen heeft recht op zijn eigen kamer, ojee kamer tekort' werd de hypotheek verhoogd, een aannemer gezocht en in maart 2004 werd gestart met de bouw van een extra verdieping.
Ik kan mij goed herinneren wat voor weer het was in maart 2004. Ik oefen niet voor "Wedden dat" (iemand roept een maand en ik roep wat voor weer het is geweest), in maart 2004 is de basis gelegd voor mijn trauma. In maart 2004 heeft het heel veel heel hard en heel lang geregend. In maart 2004 liep het water in stromen langs de muur ons huis binnen.
Na het weghalen van de kiezels op ons platte dak bleek het water naar binnen te kunnen en dat was wat er gebeurde. Als het regende en wij lagen in bed hoorde we een tussenruimte in ons plafond vollopen en na een paar minuten liepen de stralen naar beneden.
De aannemer deed wat hij kon maar de enige echte oplossing was het dak dicht maken en dat kon pas als de verdieping soort van af was. Met plastic en houtjes en extra afvoergootjes redde hij wat er te redden viel. Helaas kon dat niet voorkomen dat wij tot en met de 39ste zwangerschapsweek regelmatig op het luchtbedje in de studeerkamer moesten slapen omdat onze slaapkamer weer in een wildwaterbaan was veranderd. En erop liggen is niet zo erg maar kom maar eens van een luchtbed af met een buik als een skippybal...
Nu, anderhalf jaar later hebben wij een prachtige zolder. Niks meer aan de hand, de wateroverlast behoort tot het verleden. Maar toch, met dit akelige herfstweer wat van regenbuien aan elkaar hangt, heb ik last. Ik kan niet met zekerheid zeggen dat het angst is voor de regen, het luchtbed of de skippyballenbuik. Feit is dat ik er slecht van slaap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten