Velen ontkennen het bestaan maar het is er: de eeuwige competitie tussen moeders wanneer het de ontwikkeling van hun kind betreft. En dan precies zoals vrouwen dat zo goed kunnen, lekker stiekem: "Mijn dochtertje van 8 maanden zei vanochtend 'paprika', leuk hè. Maar jouw dochter van anderhalf zegt dus nog niks. Ach dat geeft niet joh, dat komt vanzelf, toch?" Daphne Deckers noemt het 'moeders meetlat', en dat is wat het is. Het is verschrikkelijk, het is niet relevant, het is zinloos en alle moeders (ja, ook ik) doen er fijn aan mee.
V. , zoals eerder beschreven nogal van de voorzichtige soort, heeft tot ze 20 maanden was kruipend broek na broek versleten. Ze durfde niet. "Nee, V. loopt nog niet, ze kan het wel hoor, maar ze doet het niet ofzo." Quasi nonchalant voegde ik eraan toe dat het voor ze 16 is toch wel opgelost zal zijn, haha... Wanneer ik later aangesproken werd door een kennis van een kennis van een kennis met de opbeurende woorden 'dat dat toch helemaal geen punt is', wist ik genoeg: V.'s tempo was afwijkend genoeg om op moeders meetlat van betekenis te kunnen zijn.
Ik heb mij toen heilig voorgenomen niet mee te doen aan deze kolder. Ieder kind is anders en heeft recht op zijn eigen tempo. Mijn V. is mijn 10, lopend of niet.
En waar dit hele verhaal nou eigenlijk over gaat? Van de week hebben we schoenen gekocht voor E. Ze is 15 maanden en loopt als een kieviet. Ik doe onverschillig maar ik ben zoooo trots!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten