Er zijn talrijke momenten op de dag waarop ik beter te hebben ben dan in de ochtend. Dat geldt eigenlijk in het algemeen. De ochtend is voor mij een stuk van de dag dat ik graag met mijzelf, met mijn ogen dicht doorleef. De ochtend hoeft niet lang te duren. Soms is 5 minuten genoeg, soms heb ik een uur nodig en soms net even wat langer.
Wanneer de ochtend wegens omstandigheden over moet zijn ben ik redelijk in staat het te keren. Maar (die zat er natuurlijk aan te komen) terg me dan niet.
Hedenochtend was zo’n ochtend waarbij ik net wat langer nodig had dan mijn omgeving toestond. Ontbijtje, kinderen in de auto, tot zover was het allemaal verbloembaar. Ik rij de straat uit, Boem in de file. In de file?? Ja, op dat kippe eindje tussen thuis en het kinderdagverblijf was een dikke vette file. Welke kant ik ook op keek, overal auto’s, op MIJN weg naar het kinderdagverblijf.
Mama, waarom rij je niet harder? Mama, is dit een file? Mama, staan we voor het stoplicht? Mama, waarom zijn er zoveel auto’s? Mama, waarom rij je zo zacht? Mama, zijn we er al? Mama, waarom zijn we er nog niet? Mama, kan je niet harder? Mama, is daar ook een file? Mama, waarom draai je om? Mama, gaan we weer naar huis? Mama, is hier weer een file? Mama, Mama!!
Kijk, dat is dan gewoon net ietsjepietsje teveel van het goede.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten