Wanneer je het vraagt aan de mensen om me heen zullen ze me als ‘rustig tiepje’ omschrijven. Om me kwaad te krijgen moet ik echt enorm geziekt worden. Driftbuien zijn mij vreemd. [Intermezzo: op vakantie wilde V. met mij tafeltennissen. Zij is daar nog ietwat klein voor maar wie ben ik om haar dat te weigeren. Na een aantal verwoede pogingen om de bal te raken met het tafeltennisbatje smijt ze het batje door de tuin en roept woedend: “ik kan dit gewoon niet” (wat overigens de absolute waarheid was). Deze onbegrensde woede komt uit de genen van mijn echtgenoot, ik zou willen dat ik er iets van had.] Ik maak geen ruzie, schop niet tegen vuilnisbakken, hoef geen agressie kwijt.
Maar o jee, ga een stukje met me rijden. Ik scheld en vloek iedereen stijf die te lang links rijdt, te laat invoegt, te vroeg inhaalt, te lang treuzelt. Ik word woest van die oplichtende borden met de belerende tekst ‘U rijdt te snel’ en nog woester als blijkt dat die tekst een waarschuwing is voor de flitspaal even verderop die ik in mijn razernij over het hoofd heb gezien. Oude mannen met hoeden, vrouwen, alle cliches zijn waar in het verkeer, ik ondervind ze aan den lijve.
Waarom wel temperamentvol in het verkeer; het ontbreken van publiek dat mijn agressieve gedrag mogelijk afkeurt? Niets is minder waar, ook met passagiers in de auto kan ik mij helemaal verliezen in de ergernis. Regelmatig hoor ik een allerliefst stemmetje van de achterbank: “Wat doet die meneer dan mama?”
Och hemel. Die nieuwe SIRE campagne: “We hebben soms een iets te kort lontje in ons landje” die gaat over mij….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten