Ik kan maar het beste meteen met de deur in huis vallen: dat is niet al te best.
Helaas. Want ik zou echt heel graag een drommels goed ruimtelijk inzicht hebben. Dat je 1 keer een vluchtige blik op de kaart werpt en vervolgens gewoon de weg vindt. Of dat je zo quasi nonchalant om het hoekje kijkt en meteen ziet dat de bank die draai prima kan maken en dat dat dan ook nog waar blijkt te zijn. Of dat je als de bank de draai niet meteen kan maken nog 3 verschillende manieren kan verzinnen waarop het waarschijnlijk toch wel kan. Maar helaas.
Wat ik wel heel goed kan is knopen hakken. Over waar we naar toe gaan op vakantie. Over dat jurkje of die schoenen. Of over de koelkast die vervangen moet worden. Op het moment dat de teller op minimaal 28 jaar staat (als het niet meer is), het water permanent onder in de koeling staat, we al jaren klagen over te weinig vriesladen en de Wehkamp een korting geeft van 25% heb ik de knoop snel gehakt. Wiehoe een nieuwe koelvriescombinatie voor in de schuur met 3 vriesladen, 3!!!
"Zeg schatje, hoe hoog is die nieuwe koelkast?"
"Stond er niet bij volgens mij... ach in het ergste geval past de magnetron er niet meer bovenop."
Gister werd hij bezorgd. De bezorgjongens schoven hem scheef de schuur in, wilden de draai maken om de koelkast rechtop te zetten en klemvast. Scheef in de schuur, geen beweging meer te krijgen in die hele koelkast. Eén van de jongens legde moedeloos zijn hoofd tegen de koelkast aan. Ja jemig, het was vrijdag einde van de dag, hij wou ook naar huis. F. nergens te bekennen (zat ergens in Dld te bieren ter ere van het jaarlijkse dispuutsuitje), ikke vrouw alleen, 3 onzelfstandige kinderen, dacht alleen maar: "boehoe ik wil deze nieuwe koelkast in mijn schuur!" "Maar hoehoe???" De bezorgjongens zagen het lijk al drijven en duwden de ontvangstbevestiging onder mijn neus, of ik even wilden tekenen. Gekke gerritje dacht ik, eerst een oplossing voor dit inmense probleem, no way dat ik zometeen een mega koelvriescombinatie in mijn iemiemienie keukentje heb staan.
Gelukkig zaten wij nog midden in een roseetje op een kleedje en kwamen daar mijn bijdehante buurvrouwen aangesneld, van wie er één gespecialiseerd is in het verzinnen van creatieve oplossingen voor onmogelijke toestanden. Ze ging direct helemaal los: dat er dan maar een stuk uit het plafond gezaagd moest worden, of één van de bezorgjongens misschien een decoupeerzaag bij zich had, en dat ik als koper natuurlijk geen boodschap had aan het feit dat het vrijdag einde van de dag was en of ze het niet nog eens andersom konden proberen met de deur naar het noorden en... Ik stond er een tikje appelig bij dat moet gezegd worden, de bezorgjongens zagen er niet veel beter uit.
Toen kwamen de buurmannen. Die bekeken de toestand, hoorden de wild west ideeën van de creatieve buurvrouw aan en zeiden resoluut: "We moeten graven." En zo geschiedde. Ik stuurde de bezorgjongens naar huis, reikte de schep aan, smste F. over wat gaande was en hoen ruimtelijk rund ik weer was geweest en bleef op afstand. Buurjongen B. zat er op zijn hurkjes bij en hoopte hard op een spannende schat maar het bleef bij een briljant idee, een kwartier werk voordat de koelkast zijn draai kon maken en vervolgens stond als een huis.
De magnetron past er overigens niet meer bovenop. Op een haar na uiteraard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten