K's rennen

Het is me al vaker opgevallen. Rennen op emotie loont. In ieder geval in mijn geval. Verlaat ik kribbig en of chagrijnig het huis dan ga ik als de brandweer. Op de hoek van de straat voel ik al dat de het ritme van mijn voeten mijn chagrijn verdrijft. Met iedere pas werk ik aan mijn gemoed. Ik loop het eruit. Met grote passen gaat het sneller. Ik zet mijn tanden in de dijk. Vreet 'm op. En verdomd het helpt, een soort actief herstel. Eigenlijk is rennen een vorm van schrijven. Het beste resultaat wordt gebouwd op emotie. Het wezenlijke verschil is dat ik na een rondje rennen moet hijgen en na een stukje schrijven geblogd heb.

Anyhow. Dit weekend is het mijn verscheurde moederhart wat mij de dijk over jaagt. Donderdagochtend zwaaiden wij V. uit. Voor een heel lang enorm lang hemelvaartweekend kamp. Met de korfbalclub. Voor het eerst. V. vond het zelf ook best een beetje spannend dus ik kon het natuurlijk niet maken om luid grienend afscheid te nemen. Ze vond de omhelsing die ik haar gaf al ietwat overdreven, "papa, help, mama doet het heel strak". En daar ging de bus. Met mijn kind erin. Help.

Thuisgekomen zocht ik naarstig naar een tijdelijk evenwicht in ons verkleinde gezin. Kansloos natuurlijk. En zinloos ook. Hup! Aan die renschoenen en de dijk op. De IJsselsteinloop is bijna dus er zijn meer vliegen te slaan. Trainen voor een enigszins acceptabele tijd en een leeg hoofd. En het werkt heus. Trainen voor een enigszins acceptabele tijd helpt structureel, ik krijg er vertrouwen in. Een leeg hoofd is tijdelijk. Ik vind het namelijk gewoon echt een toestand. Mijn kind op kamp. Ik zal heel opgelucht zijn als ik haar morgen weer veel te strak vast kan houden. Pffff.