Het is exact 6 jaar geleden. Zeven weken voor onze geplande trouwdag kregen F. en ik de sleutel van ons eerste gekochte prachtig mooie dertiger jaren huis. Het was in een redelijke staat wat bij een dertiger jaren huis zoveel betekent als dat de muren en de plafonds mogen blijven maar dat de vloer eruit moet, de CV buizen opnieuw geisoleerd moeten worden, het puin van 80 jaar geleden onder het huis vandaan moet, de ventilatiegaten geboord, de vloerisolatie aangebracht, de planken op maat gezaagd en gelegd en uiteraard geschuurd en in de lak moeten. Dat konden we toch wel zelf. Sterker nog, dat moesten we wel zelf met een spaarrekening waar ook een bruiloft met alles erop en eraan van betaald moest worden. Wat waren wij nog fijn onbevlekt, naief, soort van dom en kortzichtig. Het enige dat wij ooit samen geklust hadden was een wandje schilderen in de flat en de vloerbedekkinglegmeneer bellen dat hij de vloerbedekking het beste op donderdagochtend kon komen leggen. Niet echt een betrouwbare ervaring bleek al snel.
Het klussen was een drama. F. en ik konden nog geen plank samen dragen. F. zo ongeduldig en aangebrand als hij was en ik een tikje eigenwijs, het werkte niet echt soepeltjes. Ik kan mij nog herinneren dat ik ergens tijdens die klusweken de uitnodigingen voor de bruiloft op de bus deed en bij het loslaten van de enveloppen dacht ik: God zegene de greep, we zien wel wat we doen op 4 januari, er zijn in ieder geval een hoop mensen bij.
Dat we het overleefd hebben is geen geheim, de bruiloft was een feest en klussen zouden we nooit meer doen. Ook al was de prachtig geschuurde gelakte vloer al op de dag van de bruiloft helemaal stuk gelopen (nog net niet helemaal droog). Tijd doet wonderen. Zes jaar later denk je "Ach, zo erg was het toch niet". Afgelopen week hebben we de kinderen uit logeren gebracht, de kamer leeggeruimd, een bandschuurmachine, een kantenschuurmachine en een polijstmachine gehuurd, een handzame schuurmachine gekocht en aan de slag.
Op dinsdag hadden we een dipje. Stukje schelden van F. , stukje mopperen van mij. Misschien is het ook wel wijs om nu voor eeuwig te bepalen dat je een vloer schuren niet zelf moet willen doen. Maar verder ging het wonderbaarlijk harmonieus. We hebben af en toe gelachen, elkaar geprezen, een beetje geplaagd en ook nog een hele mooie woonkamer gemaakt. Ik ben gewoon een beetje trots op ons.
1 opmerking:
Zo zie je maar: oud worden is ook wijs en gelukkig.
Een reactie posten