K's demonen

Voordat ik aan dit stukje ga beginnen voel ik een enorme drang om te vertellen dat ik een gelukkige jeugd heb gehad. Ik heb altijd gevoeld dat er veel van me gehouden werd (en wordt), er was genoeg brood op de plank, we mochten een sport en een instrument, ik kon lekker buitenspelen en we hadden een hamster. So far so good. Maar , ondanks al dit moois, heb ik toch een paar demonen uit mijn jeugd.

Zo werd er op school carnaval gevierd. Toen ik het vierdehands gekregen Roodkapjepakje met bijbehorende bloemenmand was ontgroeid vond mijn moeder dat er voldoende gespendeerd was aan verkleedkleren. Ik mocht kiezen: een laken met gaten voor de ogen of een oud overhemd van papa. "Ja maar, mama, wat ben ik dan?" vroeg ik ietwat benepen. "Nou gewoon", zei mijn moeder zonder blikken of blozen: "een spook of Gekke K.". Ik zie mij nog lopen in de optocht, in mijn met stift opgeleukte overhemd tussen de clowntjes, heksen, ridders en doornroosjes. "Nou gewoon, Gekke K."

Dan hadden wij ergens ver weg aangetrouwd afgevallen van de koude kant een neef en een nicht. Deze waren net een paar jaartjes ouder dan wij dus als zij uit de kleren gegroeid waren en je wachtte nog een paar meer jaartjes (zodat het echt uit de mode was), dan konden wij het aan. Mijn moeder vond dat bij tijd en wijle wel handig zo'n zak met tweedehandsjes die er echt nog ontzettend goed uitzagen (dat kan nog jaren mee....) De meeste kleren kan ik me niet meer herinneren, waarschijnlijk was het in combinatie met iets leuks uit de kast wel te overzien. Maar er was een winter dat er een knalgroene winterjas uit die zak kwam. Niet zomaar groen, nee fluoriscerend groen. En geloof me, dit was ver voordat fluoriscerend groen in de mode kwam. Zo ver daarvoor dat ik ook niet maar enigszins verward kon worden met een trendsetter. Het was een hele lange winter.

Barbies. Barbies waren uit den boze in mijn ouderlijk huis. Barbies, volgroeide vrouwen met enorme puntborsten, dat is toch geen speelgoed voor een meisje. Dus wij hadden nul Barbies. Wij wilden wel 10 Barbies en ook nog wel een Ken. Zo was ook het kijken van Dallas en of Dynasty geen enkele optie. Stel je voor dat wij het idee kregen dat het maar normaal was dat je zomaar met iedereen het bed in dook. Omdat wij dat allemaal niet mochten ging ik bij het buurmeisje spelen, zij had wel 10 Barbies en een Ken en die doken aan één stuk door met elkaar het bed in, want dat was leuk.

En dan zijn er nog kleine demoontjes, zoals enkel suikervrije dropjes van de apotheek, met een douchemuts op onder de douche zodat het net leek of het regende, geen hagelslag of vlokken op brood, Piedro schoenen en 6 weken op zomervakantie.

Heel lang zijn de demonen iets van vroeger waar je, soms zelf met een kleine glimlach, aan terugdenkt. En dan word je zelf moeder. De waarden en normen die bij ons vroeger de richting bepaalde zijn overal in mij en bepalen mijn primaire manier van handelen. Dus met alle goede bedoelingen vandien bleek ik hard op weg mijn demonen door te geven aan mijn kinderen.

Tot het moment, V. was bijna 3 en Sinterklaas kwam langs op het werk. Wij mochten van tevoren een kadootje uitzoeken. Ik door die lijst heen en weer en na lang wikken en wegen koos ik voor een schildersezel voor papier en stiften. Heel verantwoord, nuttig, duurzaam, nog jaren plezier van, mijn ouders zouden trots op mij geweest zijn. Nou ik was het niet. V. was in tranen toen ze daar zat met haar doos waarin de schildersezel nog in stukken in zat, terwijl al die kinderen uitgelaten rondrenden met hun uitgepakte plastic winkelwagentjes, tovermuiltjes en soundmixmicrofoons. "En nou is het klaar", dacht ik opstandig, "ik wil het anders".

Dat ben ik gaan doen, afrekenen met de demonen. Als V. een griezelfeestje heeft sprint ik de HEMA binnen en koop alles wat je nodig hebt om eruit te zien als een echte heks. Een zak tweedehandsjes kijk ik door, leuke dingen zijn voor mij, bij twijfel niet binnenhalen en bij ongelukkige kindertjes is het voor de zak van Max. Ieder tweedehandsje dat blijft is een excuus om er leuke shirtjes bij te kopen. V. en E. krijgen voor hun verjaardag een Barbie (van tante H., duidelijk last van dezelfde demonen), een baby Born auto en totaal zinloze elvenvleugels. En als Sinterklaas een doosje chocolade euro's in de schoen stopt mogen ze die in 1 keer opeten, in plaats van het ontbijt. Wat een feest. Natuurlijk sla ik door (schijnt normaal te zijn bij het loskomen van oude gewoontes) maar uiteindelijk kom ik vast uit op een mooi compromis. Ik bedoel, iedereen heeft recht op zijn eigen demonen, ook mijn meisjes.