We moesten natuurlijk nog een keer terug naar het ziekenhuis want de hechtingen moesten er nog uit. Geen zelfoplosbaarverdwijnende touwtjes voor V. haar kinnetje maar authentiek handwerk. En aangezien V. nu niet de beste herinneringen had aan vorige week heb ik, als pedagogisch verantwoorde moeder, de welbekende Martin Gaus beloningstechnieken toegepast om de stress bij voorbaat te verlagen.
"We moeten nog 1 keer naar het ziekenhuis, dan haalt de dokter de pleister van je kin en de draadjes eruit, en als het klaar is gaan we naar de Bart Smit". "Ok", zei V. "moet ik dan nog een keer heel flink zijn?", "Schatje", zei ik, "zelfs als je het hele ziekenhuis bij elkaar krijst gaan we nog naar de Bart Smit". V. ging gerustgesteld op pad.
Het was allemaal helemaal niet nodig want het stelde geen moer voor maar beloofd is beloofd dus wij naar de Bart Smit. Het eerste wat V. zag toen ze binnenliep was een rose K3 schoudertas. Aangezien mijn budget wel iets groter was dan de bescheiden 4 euro 50 duwde ik V. met de K3 schoudertas verder de winkel in op zoek naar een fatsoenlijk kado. Na een half uurtje wikken en een uurtje wegen, een kwartiertje dubben en een minuut of 10 twijfelen was de keuze gemaakt. Het werd iets prachtigs denk ik, voor kleine meisjes vooral.
Ik toog naar de kassa en voor ik afrekende kwam V. aanlopen met een Barbielipstick. Die moest er ook nog bij. Nu hou ik niet van opmaakmeuk voor kleine meisjes, maar ik hou helemaal niet van kleine meisjes die altijd meer willen. Dus: "Nee, leg maar terug, je hebt een mooi kado uitgezocht en genoeg is genoeg".
De Barbielipstick kostte 1 euro. Omdat ik zo'n principiële trutmoeder ben heeft V. de hele middag met een pruillip om zich heen gekeken, het zojuist verworven kado geen blik waardig gegund. Voor slechts 1 euro meer was het een gezellige middag geweest. O, Martin Gaus, waar ging het toch mis?
1 opmerking:
He K, waar blijft je nieuwe log? Ik wacht met smart. Hes
Een reactie posten