K's brief

Lieve KJ,

Vandaag stond ik bij jouw kist en ik dacht:
'Jezus, wat jammer dat jij niet meer verder wou. Wat zonde dat jij niet meer mag bestaan. De mens met humor, met een gezond cynisme, met een talent om mensen te laten zijn wie ze zijn, met zoveel te geven. Maar ook, blijkt nu, de mens met het onvermogen hulp te vragen, met het onvermogen te nemen wat hij zelf steeds weer geeft. Met het vermogen de afschuwelijke onomkeerbare beslissing te nemen er niet meer te willen zijn'.

Het is zo verdrietig. Jouw vrouw. Jouw kinderen. Jouw vrienden, familie en collega's. Het onbegrip. De verbijstering. Het waarom. Waarom? Wat kan er zo erg zijn dat dit de enige weg uit was?

En toen stond ik daar voor jouw kist en werd ik zo verdrietig. Wij zagen elkaar niet vaak meer maar het besef dat 'niet vaak' verandert is in 'nooit' doet pijn. Heel erg pijn. Ik ga je missen.

K.